DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
Wspomnienia
Stanisław Zaborowski herbu Grzymała urodził się 5 czerwca 1903 roku w Rososzycy, w powiecie ostrowskim, w rodzinie o rodowodzie szlacheckim. Z domu wyniósł wielki patriotyzm. Jako uczeń ostrowskiego gimnazjum działał w tajnym Towarzystwie Tomasza Zana. W czasie Republiki Ostrowskiej należał do młodzieżowej służby pomocniczej ,,Pogotowie’’. Jako nieletni ochotnik, mając zaledwie 15 lat wziął udział w Powstaniu Wielkopolskim w szeregach 12. Pułku Strzelców Wielkopolskich. Potem walczył w wojnie polsko – bolszewickiej razem z 1. Pułkiem Ułanów Wielkopolskich. Ostrowskie gimnazjum ukończył w roku 1923. Zarażony w gimnazjum miłością do starożytnej kultury Grecji i Rzymu poszedł na studia z zakresu filologii klasycznej na Uniwersytecie Poznańskim. Po uzyskaniu dyplomu uczył przez kilka lat łaciny i greki w różnych gimnazjach. Jednak pod namową ojca uwieńczył swoją edukację dyplomem bardziej praktycznym. Został magistrem świeżo utworzonej Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. Kilka lat po studiach był już wyższym urzędnikiem warszawskiego magistratu z perspektywą dalszych awansów. Karierę przerwał jednak wybuch II wojny światowej. We wrześniu 1939 roku brał udział w obronie Warszawy. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował dalej na swoim stanowisku. Był uczestnikiem Powstania Warszawskiego, po którym został wysłany jako jeniec na roboty przymusowe w głąb Niemiec. Po wojnie, w obawie przed nową władzą, na kilka lat powrócił do rodzinnej Wielkopolski. W latach 1945 – 1949 był administratorem majątku Gościejew pod Koźminem przeznaczonego do parcelacji w ramach reformy rolnej. Został tam jednak odnaleziony i ściągnięty do Warszawy przez przedwojennych kolegów. W 1956 roku, po wygranym konkursie, objął stanowisko naczelnego dyrektora Politechniki Warszawskiej, na której kształciło się w tym czasie 20.000 studentów. Po 12 latach, w 1968 roku, za pomoc strajkującym studentom, został usunięty ze stanowiska. Skorzystał z możliwości przejścia na emeryturę po ukończeniu 65 lat, co nastąpiło z dniem 31 października 1968 roku. Wolny czas poświęcił na odwiedzanie dawnych stron, odświeżanie kontaktów rodzinnych, poszukiwania w prywatnych albumach, księgach parafialnych i bibliotekach. Pozostawił po sobie liczące 600 stron ,,Wspomnienia z mojego życia’’, opisujące koleje jego losu od dzieciństwa aż do emerytury. Spisał również ,,Historię rodu Zaborowskich herbu Grzymała’’ (150 stron) oraz kilka esejów historycznych. Rodzinę założył z Honoratą z domu Kijanowską. Mieli sześcioro dzieci. Stanisław Zaborowski był aktywny aż do śmierci. Zmarł w Warszawie 23 lipca 1985 roku, w wieku 82 lat. Spoczywa w grobie rodzinnym na Powązkach.
Skomentuj ten wpis jako pierwszy!
Dołącz do dyskusji
Dodaj swój komentarz