Leon Prauziński

Leon Prauziński urodził się 15 maja 1895 roku w Poznaniu. Był synem Kazimierza (nauczyciela) i Ewy z Małeckich. W latach 1910-1915 uczęszczał do Gimnazjum Męskiego w Ostrowie. W tym czasie bardzo aktywnie działał w tajnych kompletach Towarzystwa Tomasza Zana. W 1913 roku prowadził kursy strzeleckie. Był również czynnym piłkarzem Gimnazjalnego Klubu Sportowego Venetia. Naukę przerwało powołanie do armii niemieckiej. Został wysłany   na front zachodni, gdzie walczył pod Douamont i Verdun. Był trzykrotnie ranny. Od listopada 1918 roku włączył się w Poznaniu do przygotowań do powstania. Po jego wybuchu walczył w grupie Stanisława Nogaja. Uczestniczył m.in. w zdobywaniu budynku Prezydium Policji i w walkach o Most Chwaliszewski. Potem walczył w rejonie Wolsztyna, Zbąszynia, Babimostu, Chobienic i Kopanicy. Następnie został skierowany na front południowy powstania, w okolice Miejskiej Górki. Jako artylerzysta walczył także w wojnie polsko-bolszewickiej, na froncie litewsko – białoruskim. W 1920 roku uzyskał maturę w Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu, a rok później ukończył szkołę podchorążych. W latach 1923-1924 studiował na Wydziale Rolnym Uniwersytetu Poznańskiego. W dniu 19 kwietnia 1927 roku ożenił się z Ireną Masuth, z którą miał  dwóch synów: Macieja i Wojciecha. W 1927 roku wyjechał na studia do Monachium, gdzie rok później ukończył wydział malarstwa i sztuk pięknych. Jego twórczość obejmowała głównie tematykę batalistyczną związaną z Powstaniem Wielkopolskim i wojną polsko – bolszewicką. Na podstawie wykonanych w czasie powstania rysunków i szkiców namalował kilkanaście obrazów olejnych ukazujących sceny walk. Jego prace traktowane są jako dokument do dziejów Powstania Wielkopolskiego. Największy rozgłos przyniosły mu ilustracje do książki A. Ulricha ,,W marszu i bitwie’’. Współpracował m.in. z Kurierem Poznańskim  i Ilustracją Wielkopolską publikując na ich łamach  wiele rysunków tematycznie związanych z powstaniem. Był odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych i Krzyżem Niepodległości. Za  malarstwo historyczne w latach 30. trwała nagonka na niego ze strony władz hitlerowskich. Wybuch II wojny światowej przerwał jego prace nad ,,Teką Wojska Polskiego’’. We wrześniu  1939 roku nie otrzymał karty mobilizacyjnej. W poszukiwaniu przydziału do walczących oddziałów udał się w kierunku Warszawy, docierając do Sochaczewa. W październiku wrócił do Poznania, gdzie już poszukiwało go gestapo. W
dniu 1 listopada 1939 roku został aresztowany i osadzony w Forcie VII. W wytoczonej mu przez hitlerowców rozprawie jako główny materiał dowodowy jego wrogiej postawy wobec Rzeszy Niemieckiej przedstawiono jego obrazy przedstawiające bohaterski czyn zbrojny powstańców wielkopolskich. Został skazany na śmierć i zamordowany w Forcie VII w dniu 6 stycznia 1940 roku, w grupie 19 intelektualistów z Poznania. W akcie zgonu jako przyczynę śmierci podano ,,zastrzelony przy próbie ucieczki’’.