DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
Wspomnienia
Edmund Rogalski urodził się 22 października 1891 roku w Kłecku koło Gniezna. Pochodził z rodziny rzemieślniczej i kupieckiej. Będąc uczniem gimnazjum w Gnieźnie został wydalony wraz z dwoma kolegami za przynależność do tajnego Towarzystwa Tomasza Zana. Wobec zakazu uczęszczania do gimnazjów na terenie Wielkopolski dalszą naukę kontynuował w Nadrenii, a następnie rozpoczął studia na Uniwersytecie w Berlinie na wydziale filozoficznym. W 1914 roku został powołany do armii niemieckiej. Jako dowódca kompanii walczył we Francji, Belgii i Rumunii. Po powrocie z frontu w grudniu 1918 roku objął dowództwo nad oddziałem powstańczym w Kłecku. Brał udział w ciężkich walkach powstańczych na froncie północnym. Był uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku. W latach 1919-1923 był dowódcą jarocińskiego garnizonu. Odszedł ze służby na własną prośbę w stopniu kapitana. Odznaczony był Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Powstańczym oraz krzyżem „Virtuti Militari”. Studiował ekonomię w Niemczech i prawo na Uniwersytecie Poznańskim. Od 1923 roku był dyrektorem Kasy Chorych w Gnieźnie. 20 stycznia 1925 roku rada miejska wybrała go burmistrzem Jarocina. Urząd objął 4 maja, składając ślubowanie podczas uroczystej sesji rady miejskiej w jarocińskim ratuszu i przyjmując nominację od starosty Jana Modelskiego. Został wybrany burmistrzem na 12 lat. Po ich upływie rada miejska doceniła jego zasługi dla rozwoju miasta ponownie wybrała go burmistrzem na drugą kadencję, która miała trwać 10 lat – do 1947 roku. Pokonał wówczas kilkunastu innych kandydatów. Wybuch II wojny światowej przerwał jego urzędowanie. We wrześniu 1939 roku wyjechał z dokumentami miejskimi. Po aresztowaniu został wywieziony wraz z całą rodziną do obozu dla wysiedlanych w Cerekwicy, a w grudniu 1939 roku trafił do Opoczna, gdzie przebywał do końca wojny. Poza pracą zawodową jako tłumacz pracował społecznie, pełniąc funkcję przewodniczącego Rady Głównej Opiekuńczej delegatury Opoczno. Organizował kuchnie i pomoc dla ubogich i wysiedlonych, również powstańców warszawskich. W styczniu 1945 roku podczas bombardowania Opoczna został ranny. Po zakończeniu wojny ówczesne komunistyczne władze Jarocina nie dały mu możliwości pracy nie tylko w samorządzie, ale nawet w Jarocinie. Mimo ciężkiego powojennego inwalidztwa nie przyznały mu świadczeń. Nie odzyskał już nigdy pełnej sprawności. Aby utrzymać rodzinę nauczył się pisać lewą ręką i dojeżdżał do pracy do Poznania i Śremu. Wraz z żoną Kazimierą wychował trójkę dzieci Otylię, Bogumiła i Teresę. Zmarł w jarocińskim szpitalu 3 lipca 1961 roku w wyniku ulicznego wypadku, któremu uległ kilka metrów od swojego domu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Jarocinie. W 1936 roku opublikował w Jarocinie publikację „Kompanja kłeckowska”, która w 2012 roku wydana została ponownie. Jego imię nosi jedna z ulic w Jarocinie.
Skomentuj ten wpis jako pierwszy!
Dołącz do dyskusji
Dodaj swój komentarz