KS. IGNACY NIEDŹWIEDZIŃSKI

Ks. Ignacy Niedźwiedziński urodził się 30 stycznia 1875 roku w Koźminie. Jego rodzicami byli pochodząca z rodziny rolniczej Maria Dorszewska i miejscowy młynarz Jan Niedźwiedziński. Miał młodszą o sześć lat siostrę Helenę. Rodzina pielęgnowała tradycje patriotyczne, kładła także nacisk na podtrzymywanie polskiej kultury. Ignacy rozpoczął swoją edukację w katolickiej szkole podstawowej w Koźminie. Gimnazjum skończył w 1899 roku w Krotoszynie. W szkole przystąpił do tajnego Towarzystwa Tomasza Zana. Po maturze rozpoczął studia teologiczne w Seminariach Duchownych w Poznaniu i Gnieźnie. Święcenia kapłańskie otrzymał w dniu 1 grudnia 1902 roku. Przez pierwsze trzy lata pełnił posługę w Opatówku koło Kalisza. Potem pracował w Mikstacie i Przedborowie, a w 1906 roku został wikariuszem w Ostrowie. Stąd został przeniesiony do Biezdrowa, a następnie pełnił funkcję kapelana w więzieniu we Wronkach. W roku 1917 objął probostwo w kościele św. Marcina w Jarocinie. Pełnił wiele funkcji z wyboru w działających wtedy spółkach gospodarczych. Pod koniec I wojny światowej związał się z ruchem niepodległościowym. Był współorganizatorem wielkich patriotycznych manifestacji. Uczestniczył w życiu społecznym miasta. Zaangażował się w działanie Towarzystwa Czytelni Ludowych, był również prezesem Koła Śpiewaczego prężnie działającego na terenie Jarocina i całego województwa. Pod jego patronatem działało szereg bractw i stowarzyszeń katolickich, zwłaszcza młodzieżowych. Aktywnie działał na polu samorządowym. Wiosną 1919 roku, na pierwszym posiedzeniu Rady Miejskiej, kapłan został wybrany członkiem Magistratu Miejskiego. Funkcję tę pełnił przez całą kadencję do 1925 roku. W okresie od 1 do 30 sierpnia 1922 r. pełnił w zastępstwie urząd burmistrza Jarocina. W dniu 4 grudnia 1927 roku władze miasta przyznały mu tytuł Honorowego Obywatela Jarocina. Okazją ku temu był uroczyście obchodzony jubileusz 25-lecia jego kapłaństwa. W obliczu wzrastającej liczby mieszkańców Jarocina pod koniec lat 20. podjął się budowy nowego kościoła. Świątynię stawiano w bardzo trudnym okresie kryzysu gospodarczego. Zorganizowano wiele kwest, imprez i festynów, z których dochód był przeznaczany na budowę. Ostatecznie pierwszą Mszę św. w nowym kościele, który otrzymał imię Chrystusa Odkupiciela, odprawiono w Wigilię 1930 roku. W 1933 roku mianowano go kanonikiem gremialnym kolegiaty kruszwickiej. Po wybuchu II wojny światowej zdawał sobie sprawę z grożącego mu niebezpieczeństwa, jednak nie chciał opuszczać parafian. Organizował tajne nauczanie i katechezy dla dzieci przystępujących do I Komunii Świętej. W październiku 1941 roku został aresztowany przez gestapo i osadzony w Forcie VII w Poznaniu, gdzie był torturowany. Schorowanego księdza przewieziono do obozu przejściowego w Starym Bojanowie. Tam jego stan zdrowia znacząco się pogorszył. Trafił do obozowego szpitala, gdzie zmarł na tyfus brzuszny 31 grudnia 1941 roku. Został pochowany kilka dni później na miejscowym cmentarzu. Po zakończeniu II wojny światowej zwłoki ekshumowano i pochowano na cmentarzu w Jarocinie.