DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
Wspomnienia
Dariusz Marciniak był reprezentantem Polski i grającym trenerem w klubie KKS Kalisz. Urodził się 30 października 1966 roku w Rzeszowie. Futbolem interesował się już od najmłodszych lat, na co wpływ miały tradycje rodzinne. Jego ojciec Zygmunt występował w ekstraklasie w barwach Cracovii, Zawiszy Bydgoszcz i Stali Rzeszów. W piłkę na poziomie ligowym grali również dwaj bracia ojca. Tą samą drogą podążył Dariusz. Był wychowankiem rzeszowskiej Stali. Zdecydowanie wyróżniał się na tle rówieśników. W drużynach juniorskich strzelał gole seriami. W wieku szesnastu lat wystąpił na Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży w Łodzi i został gwiazdą tej imprezy. Zawody obserwowali działacze Widzewa i już kilka miesięcy później Marciniak był piłkarzem tego klubu. Potem grał kolejno w Śląsku Wrocław, Zagłębiu Lubin, GKS Bełchatów, RKS Radomsko i Stomilu Olsztyn. Grał na pozycji środkowego napastnika. Na poziomie polskiej ekstraklasy rozegrał 126 spotkań i zdobył 30 bramek. W 1987 roku zdobył ze Śląskiem Puchar Polski, a w 1991 roku został mistrzem Polski z Zagłębiem Lubin. Poza granicami kraju występował w klubach belgijskich, francuskich i niemieckich. Jednak nie odniósł tam wielkich sukcesów. Nigdzie nie zagrzał dłużej miejsca. W reprezentacji Polski rozegrał pięć spotkań, a jedyną bramkę zdobył w debiucie przeciwko Węgrom 17 maja 1987 roku w Budapeszcie. Na początku 2003 roku trafił do klubu KKS Kalisz, gdzie zaproponowano mu rolę grającego asystenta trenera. Rozegrał jednak tylko jeden mecz, bo szybko pokłócił się z pierwszym szkoleniowcem. Mimo to nie zamierzał opuszczać grodu nad Prosną. Poznał tam kobietę. Zamierzał ułożyć sobie z nią życie i zostać w tym mieście na stałe. Zmarł w nocy z 26 na 27 kwietnia 2003 roku, kilka godzin po zwycięskim spotkaniu swojej drużyny. Przyczyną zgonu był zawał, który był następstwem choroby alkoholowej. Dariusz Marciniak był jednym z największych niespełnionych talentów polskiej piłki nożnej lat 80. XX wieku. Kiedy występował w Śląsku Wrocław ubiegali się o niego menadżerowie Realu Madryt i Bayernu Monachium. Jego największym sukcesem pozostało zdobycie brązowego medalu na Mistrzostwach Europy do lat 18 w 1984 roku w ZSRR. Miał świadomość, że zmarnował swoją karierę, ale we wspomnieniach skupiał się raczej na lepszych momentach, aniżeli na trudnych chwilach. Nigdy niczego nie żałował.
Skomentuj ten wpis jako pierwszy!
Dołącz do dyskusji
Dodaj swój komentarz