WŁADYSŁAW NAWROCKI

Władysław Nawrocki urodził się 8 maja 1891 roku w Krotoszynie w rodzinie o silnych tradycjach patriotycznych. Jego ojciec Jan był krawcem, lecz o szlacheckich korzeniach. W 1905 roku Władysław ukończył szkołę powszechną w Krotoszynie, a później do 1908 roku uczył się w dokształcającej szkole zawodowej. W tym roku wstąpił do Towarzystwa Gimnastycznego ,,Sokół’’. W 1912 roku został powołany do wojska niemieckiego. Służył w 155. pułku piechoty w Ostrowie. Tam przeszedł poszczególne szczeble, sprawnie opanowując wiedzę wojskową, a w tym taktykę niemieckich wojsk, co przydało mu się później w czasie Powstania Wielkopolskiego. W trakcie odbywania służby wybuchła I wojna światowa, co wymusiło jego pozostanie w wojsku. Został wysłany na front zachodni. 24 grudnia 1918 roku powrócił do Krotoszyna i od razu aktywnie włączył się w przygotowania do powstania. Wszedł w skład Rady Wykonawczej Powiatowej Rady Ludowej w Krotoszynie. Wziął bezpośredni udział w wyzwoleniu Krotoszyna, Zdun i Kobylina. Uczestniczył również w bardzo ciężkich walkach pod Borownicą i Chachalnią. 4 lipca 1919 roku za wybitne zasługi został awansowany do stopnia podporucznika. 12 kwietnia 1920 roku został skierowany razem ze 159 pułkiem piechoty wielkopolskiej na Front Litewsko – Białoruski. Był tam dowódcą kompanii rozpoznawczej, ale na swoją prośbę objął dowodzenie 11 kompanią na zagrożonym odcinku, na którym  dzielnie odpierał ataki sowieckiej kawalerii i piechoty. W czasie walk odwrotowych zachorował, ale stanowczo odmówił transportu do szpitala polowego. Nie pozostawił własnych żołnierzy na polu walki. Wraz z nimi dostał się do niewoli sowieckiej. Początkowo był więziony w obozie jenieckim w Samarze nad Wołgą, a następnie w Moskwie, gdzie był brutalnie przesłuchiwany. Dzięki silnym naciskom ze strony polskiej został ostatecznie zwolniony w czerwcu 1921 roku. W okresie międzywojennym pełnił służbę m.in. w Korpusie Kadetów w Rawiczu i w 55 Poznańskim Pułku Piechoty. W 1936 roku trafił na krótko do 56 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Krotoszynie, po czym przeszedł na emeryturę i został komendantem Urzędu Przysposobienia Wojskowego i Wyszkolenia Fizycznego w Gostyniu. W czasie pełnienia tej funkcji aktywnie wspierał okoliczne zrzeszenia i kluby sportowe. Był prezesem klubu piłkarskiego Kania Gostyń. W 1931 roku ożenił się z Melanią Biskupską z domu Kasior, wdową po majorze Antonim Biskupskim. Opiekował się pasierbicą Barbarą. W sierpniu 1939 roku w stopniu
kapitana rezerwy został zmobilizowany i skierowany Ośrodka Zapasowego 25 Dywizji Piechoty w Kielcach. Po wycofaniu się pod Lwów stanowczo odmówił przekroczenia granicy z Rumunią. 27 września 1939 roku trafił do niewoli sowieckiej. Znalazł się w obozie w Kozielsku, skąd 22 kwietnia 1940 roku został wywieziony. Dzień później zginął w Katyniu zamordowany przez NKWD. Oficjalnie został uznany za zmarłego w 1947 roku. Za swoje zasługi został odznaczony m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 i Srebrnym Krzyżem Zasługi. W 2007 roku został pośmiertnie awansowany na majora. W 2016 roku rondo przy ulicach Jasnej i Łąkowej w Krotoszynie nazwano jego imieniem.