Władysław Komorowski

Władysław Komorowski urodził się  3 czerwca 1895 roku w Kladach koło Przygodziczek (powiat ostrowski) w wielodzietnej rodzinie Stanisława i Julianny  z Cieślińskich. Mieli oni dziesięcioro dzieci. Ojciec był właścicielem cegielni w Kladach. Mając 6 lat rozpoczął naukę w Katolickiej Szkole Ludowej w Zacharzewie, którą ukończył w roku 1905. Następnie uczęszczał do humanistycznego Królewskiego Gimnazjum Męskiego w Ostrowie, gdzie należał do Towarzystwa Tomasza Zana i Gimnazjalnego Klubu Sportowego ,,Venetia’’. Po zdaniu matury, 9 sierpnia 1914 roku, nie czekając na powołanie do służby wojskowej do armii niemieckiej dobrowolnie zgłosił się do koszar w Poznaniu. Po odbyciu szkolenia rekruckiego, 6 września został skierowany na front  niemiecko – rosyjski, gdzie służył w kompanii telegrafistów. Rok później zachorował na tyfus i przeszedł dwumiesięczną  rekonwalescencję. Potem wrócił na front wschodni, gdzie z przerwami służył aż do końca wojny. Odznaczony został niemieckim Krzyżem Żelaznym II klasy. W lipcu 1919 roku zdał egzaminy oficerskie w wojsku wielkopolskim i po przeszkoleniu został skierowany na front litewsko – białoruski wojny polsko – bolszewickiej. W szeregach 14 Dywizji Piechoty Wielkopolskiej uczestniczył w walkach o Bobrujsk i Mińsk. Był oficerem łącznikowym i dowódcą plutonu na stacji łączności  w Mińsku. W styczniu 1920 roku wrócił do koszar w Poznaniu, a rok później otrzymał dyplom magistra  prawa Uniwersytetu Poznańskiego i poślubił Stanisławę Piechocką. Małżeństwu temu urodziła się córka Zofia. W 1924 roku na własną prośbę odszedł do rezerwy w stopniu kapitana. Złożył egzaminy asesorskie i sędziowskie, a swoje życie zawodowe związał  z działalnością prawniczą. Prowadził prywatną kancelarię prawniczą przy ulicy Ratajczaka 19 w Poznaniu, gdzie mieszkał. Zajmował się sprawami cywilnymi i handlowymi. Był członkiem Naczelnej Rady Adwokackiej. Pod koniec sierpnia 1939 roku został zmobilizowany. Był szefem sekcji sieci łączności dla potrzeb lotnictwa Armii Poznań. Przeszedł szlak bojowy z Poznania przez Kresy, Węgry, Jugosławię, Grecję do Palestyny, gdzie przybył w październiku 1940 roku. Został tam przyjęty do Armii Polskiej na Środkowym Wschodzie, pełniąc ważne  funkcje w kwatermistrzostwie i łączności. W 1943 roku został awansowany na majora  i trafił na front włoski. Działał na zapleczu, nie uczestnicząc bezpośrednio w walkach ze względu na uszkodzenie słuchu i wiek. Po wojnie przez dwa lata pracował w Sztabie Głównym  2 Korpusu Polskiego we Włoszech. Następnie został przeniesiony do Anglii. Osiedlił się na stałe w Londynie, gdzie prowadził kancelarię adwokacką. Udzielał się zawodowo i społecznie wśród tamtejszej Polonii. Do Polski już nie wrócił, choć pozostała tam jego rodzina. Zmarł 27 listopada 1966 roku, w wieku 71 lat. Pochowany został na cmentarzu South Ealing 2 grudnia 1966 r. W pogrzebie uczestniczyli Prezydent RP na Uchodźstwie August Zalewski i generał Kazimierz Glabisz.