DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
Wspomnienia
Wincenty Jezierski był wybitnym lekarzem internistą. Urodził się 15 stycznia 1874 roku w Pleszewie. Jego rodzicami byli Tomasz (kupiec) i Maria z domu Jaromirska. Uczęszczał do Królewskiego Gimnazjum w Ostrowie. W okresie nauki należał do Towarzystwa Tomasza Zana. Po uzyskaniu w 1897 roku świadectwa dojrzałości studiował medycynę na uczelniach we Wrocławiu i Heidelbergu. W 1902 roku zdał państwowy egzamin i uzyskał dyplom lekarza. Rok później doktoryzował się z neurologii na uniwersytecie we Fryburgu. Po uzyskaniu doktoratu został asystentem w Klinice Chorób Wewnętrznych. Wkrótce przeniósł się do Zakładu Anatomii Patologicznej w Lipsku. Potem pracował kolejno w: sanatorium płucnym w Schoeneck w Szwajcarii, w szpitalu miejskim we Wrocławiu i w Klinice Wewnętrznej Uniwersytetu w Zurychu. W roku 1909 zamieszkał na stałe w Poznaniu, gdzie do roku 1919 pełnił funkcję kierownika oddziału chorób wewnętrznych Lecznicy Sióstr Elżbietanek. Od 1918 roku, będąc członkiem Komisji Organizacyjnej Uniwersytetu Poznańskiego, brał czynny udział w tworzeniu Wydziału Lekarskiego, obok Heliodora Święcickiego i Stanisława Łazarewicza. W 1919 roku Wincenty Jezierski został mianowany naczelnym lekarzem oddziału wewnętrznego Szpitala Miejskiego, przekształconego następnie w Klinikę Terapeutyczną Uniwersytetu Poznańskiego. 15 października 1920 roku mianowano go profesorem nadzwyczajnym, a 29 lipca 1922 roku uzyskał nominację na profesora zwyczajnego. W latach 1927–1928 był dziekanem Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego. Na wydziale tym wykładał aż do wojny. Był współzałożycielem i filistrem korporacji Aesculapia. W swojej pracy naukowej zajmował się przede wszystkim zagadnieniami z zakresu chorób serca i płuc. Sprowadził do Poznania pierwszy elektrokardiograf Einthovena. Jego zainteresowanie kardiologią wynikło z faktu, iż sam miał wadę serca, po przebytej chorobie reumatycznej. Wykonywał eksperymenty fizjologiczne. Podkreślał znaczenie pracy laboratoryjnej dla procesu kształcenia młodych lekarzy. Brał udział w posiedzeniach Wydziału Lekarskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu, publikował na łamach czasopisma „Nowiny Lekarskie”. W czasie II wojny światowej został zmuszony do wyjazdu do Słupcy, gdzie wykonywał praktykę ogólną. Po wojnie wrócił do Poznania. Wincenty Jezierski zmarł 21 listopada 1945 roku w Poznaniu, w wieku 71 lat. W 1988 roku jego imieniem nazwano ulicę na osiedlu Różany Potok w Poznaniu. (Fot. Uniwersytet Medyczny w Poznaniu)
Skomentuj ten wpis jako pierwszy!
Dołącz do dyskusji
Dodaj swój komentarz