TADEUSZ MICHEJDA

Tadeusz Michejda urodził się 26 września 1879 roku w miejscowości Nawsie, na Zaolziu, w rodzinie pastora Franciszka Michejdy i Anny z Roiczków. Uczęszczał do niemieckiego gimnazjum w Cieszynie. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości studiował medycynę na uniwersytetach w Pradze i Krakowie oraz w lekarskiej szkole wojskowej w Wiedniu. Dyplom doktora wszechnauk lekarskich uzyskał 20 marca 1906 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po studiach praktykował w szpitalach wiedeńskich i lwowskich. W 1911 roku przeniósł się do Suchej Górnej w zagłębiu ostrawsko-karwińskim, gdzie jako lekarz pracował do 1921 roku. Poza pracą zawodową brał czynny udział w życiu społecznym, politycznym i kulturalnym Śląska Cieszyńskiego. Pod koniec października 1918 roku jako członek Rady Narodowej w Cieszynie brał udział w rozbrajaniu wojsk austro-węgierskich. W 1919 roku stanął na czele akcji plebiscytowej na Zaolziu, współpracując z delegatem Rządu Polskiego. Został przez Czechów uwięziony za organizowanie zbrojnego oporu i trafił do więzienia, skąd zwolniono go wskutek interwencji misji alianckiej. Po przyznaniu Zaolzia Czechosłowacji przeniósł się w 1921 roku do Działdowa na Mazurach, gdzie do 1929 roku pełnił funkcję lekarza powiatowego i lekarza naczelnego Kasy Chorych. Potem przeniósł się do Torunia, gdzie Zarząd Kasy Chorych powierzył mu zorganizowanie zakładu terapii fizykalnej i funkcję kierownika Zakładu Przyrodoleczniczego. Od 1932 roku prowadził praktykę prywatną i pracował w samorządzie. W latach 1930-1935 był senatorem z ramienia ,,Centrolewu” z Okręgu Pomorskiego. W 1937 roku został dyrektorem i lekarzem naczelnym Kasy Chorych w Ostrowie Wielkopolskim. W tym samym roku został wybrany do Rady Naczelnej i Zarządu Głównego Stronnictwa Pracy. Po wybuchu wojny początkowo przebywał w Warszawie. Po ciężkiej chorobie wrócił do Ostrowa, skąd uprzedzając aresztowanie przez Gestapo udał się do Cieszyna, a następnie do Krakowa. 1 stycznia 1942 roku podjął pracę naczelnego lekarza Ubezpieczalni Społecznej w Rzeszowie, na którym pozostał do wyzwolenia miasta. W połowie kwietnia 1945 roku wrócił na stanowisko naczelnego lekarza Ubezpieczalni Społecznej w Ostrowie. Zorganizował Związek Zawodowy Lekarzy na powiat ostrowski i był jego prezesem oraz członkiem Okręgowego Związku Lekarzy w Poznaniu. Poza tym był prezesem Polskiego Związku Zachodniego na powiat ostrowski, członkiem Zarządu PCK oraz członkiem Miejskiej Rady Narodowej w Ostrowie i zarządów innych organizacji społecznych. Od 1946 do 1949 roku był prezesem Rady Naczelnej Stronnictwa Pracy, a 6 lutego 1949 roku stanął na czele partii jako przewodniczący Głównego Komitetu Wykonawczego. W lipcu 1950 roku wstąpił do Stronnictwa Demokratycznego. W SD był wiceprzewodniczącym prezydium Komitetu Centralnego. Pełnił mandat posła do Krajowej Rady Narodowej, a następnie był posłem na Sejm Ustawodawczy z okręgu kaliskiego. W latach 1947- 1951 był ministrem zdrowia, a od 1952 roku ministrem bez teki. Zmarł 18 kwietnia 1956 roku w Warszawie. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.