TADEUSZ FRYDRYCHOWICZ

Tadeusz Frydrychowicz urodził się 21 marca 1895 roku w Dzidnie koło Bydgoszczy. Szkołę średnią ukończył  w Inowrocławiu, a następnie podjął studia medyczne  na Uniwersytecie w Berlinie. Przerwane one zostały powołaniem do armii pruskiej. W 1926 roku, już jako oficer wojsk polskich, ukończył je na Uniwersytecie Poznańskim, zdobywając dyplom doktora wszechnauk medycznych. Zanim to osiągnął przyszło mu służyć w ostatnim roku I wojny światowej w armii niemieckiej. Pod koniec grudnia 1918 roku przyłączył się do Powstania Wielkopolskiego. Bezpośrednio po zakończeniu działań wstąpił do Wojska Polskiego, rozpoczynając służbę zawodową. Przydzielony został do III Szpitala Wojskowego  w Poznaniu. Po wybuchu wojny polsko – sowieckiej w 1920 roku wziął udział w kampanii kijowskiej. Został skierowany  do 62. Pułku Piechoty  jako lekarz pułkowy i przebył szlak bojowy od Lidy i Baranowicz w okolice Parafinowa, skąd marszem odwrotowym dotarł  do stolicy. Uczestniczył w Bitwie Warszawskiej. W lipcu 1920 roku w Koronowie stanął na ślubnym kobiercu. W latach 1921-26 Frydrychowicz pracował w szpitalach wojskowych – okręgowym w Poznaniu i rejonowym w Gnieźnie. W połowie maja 1926 roku przeniesiony został do 60. Pułku Piechoty do Ostrowa, początkowo jako komendant Garnizonowej Izby Chorych, potem jako komendant Szpitala Garnizonowego oraz jako naczelny lekarz Garnizonu. Równocześnie pełnił funkcję lekarza kolejowego. W 1937 roku awansowano go na majora. Rok później ukończył Wyższą Szkołę Wojenną. Tydzień przed agresją Niemiec na Polskę otrzymał przydział mobilizacyjny jako szef służby sanitarnej kaliskiej 25. Dywizji Piechoty.  Przebył z nią szlak bojowy z Kalisza przez Łęczycę, Puszczę Kampinoską do Warszawy. Po kapitulacji osadzony został w obozie jenieckim w Prenzlau. Potem został przeniesiony do Stalagu w Altengrabow, gdzie pełnił funkcję polskiego naczelnego lekarza obozu. Wykorzystując stanowisko przyczynił się do zwolnienia z niewoli kilku tysięcy jeńców. W 1941 roku wraz z grupą polskich lekarzy przeniesiony został do Warszawy celem zwalczania epidemii tyfusu. Po jej zażegnaniu został zatrudniony w Generalnej Guberni. W 1942 roku wstąpił do AK i pełnił funkcję szefa sanitarnego I Rejonu Obwodu Warszawa Powiat. Jako lekarz uczestniczył w Powstaniu Warszawskim. W dniu  wkroczenia Armii Czerwonej do Legionowa został aresztowany i bez rozprawy sądowej wywieziony w głąb ZSRR. Osadzono go najpierw w obozie w Borowiczach. Drugim miejscem jego zsyłki była mała miejscowość koło Swierdłowska, gdzie został zatrudniony przy  pracach fizycznych, prowadząc też izbę lekarską. Do Polski wrócił w październiku 1947 roku. Po krótkiej rekonwalescencji podjął na nowo praktykę lekarską. W 1948 roku rozpoczął pracę jako lekarz domowy w Ubezpieczalni Społecznej w Ostrowie, a następnie w Przychodni Powiatowego Ośrodka Zdrowia. Przyjmował równocześnie jako lekarz szkolny i kolejowy, działał też w PCK. W 1952 roku zajął się organizowaniem Stacji Sanitarno – Epidemiologicznej, którą kierował do roku 1954. Był też organizatorem budowy Rejonowej Przychodni Kolejowej, kierownikiem Stacji Opieki nad Matką i Dzieckiem oraz lekarzem Domu Małego Dziecka i Opieki nad Dorosłymi przy ulicy Wolności. W 1966 roku przeszedł na emeryturę. Tadeusz Frydrychowicz odznaczony był m.in. Krzyżem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Walecznych (2-krotnie), Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Armii Krajowej, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Wojska (4-krotnie) i Krzyżem Litewsko – Białoruskim. Zmarł 20 lutego 1967 roku w Ostrowie i pochowany został na cmentarzu przy ulicy Limanowskiego.