Wspomnienia
Michał Sobeski był współzałożycielem Wszechnicy Piastowskiej, czyli obecnego Uniwersytetu Adama Mickiewcza w Poznaniu. Urodził się 3 listopada 1877 roku w Pleszewie, w rodzinie ziemiańskiej. Był synem Edmunda Sobeskiego i Pauliny z Ulatowskich. Studiował filozofię i nauki przyrodnicze w Monachium, Berlinie, Lipsku, Wrocławiu i Getyndze. Pobierał również nauki w Genewie, Florencji, Rzymie i Paryżu. W 1902 roku ukończył chemię, rok później doktoryzował się z filozofii, z zakresu psychologii eksperymentalnej. W 1910 roku habilitował się na Uniwerytecie Jagielońskim z estetyki, a od 1913 roku wygłaszał odczyty i prowadził seminaria w Towarzystwie Wykładów Naukowych w Poznaniu. Dwa lata później osiedlił się na stałe w Poznaniu. Od 1917 roku działał jako prelegent i sekretarz Wydziału Historyczno-Literackiego Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Jego współpraca z Heliodorem Święcickim, Stanisławem Kozierowskim i Józefem Kostrzewskim doprowadziła do utworzenia w 1919 roku Wszechnicy Piastowskiej, którą w 1920 roku przemianowano na Uniwersytet Poznański, a w 1955 roku – na Uniwersytet im. Adama Mickiewicza. Sam Sobeski został wybrany dziekanem wydziału filozoficznego. Prowadził też działalność dydaktyczną. Jego prace filozoficzne poświęcone są estetyce, filozofii sztuki i historii filozofii. Pisał też wiersze, a także współpracował z czasopismami literackimi. Był też krytykiem teatralnym w kilku dziennikach. Zainicjował ,,mówiony miesięcznik’’, czyli cykl spotkań
intelektualistów. Działał w Towarzystwie Okrągłego Stołu, Komisji Historii Filozofii w Polsce, Polskiej Akademii Umiejętności i Poznańskim Towarzystwie Filozoficznym. Był odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Michał Sobeski był dwukrotnie żonaty. Z pierwszą żoną, Ireną Goebel, miał syna Edwarda (urodzonego 7 maja 1912 roku), oficera kawalerii Wojska Polskiego, który pod pseudonimem ,,Bończa” walczył w powstaniu warszawskim i poległ w walkach na Powiślu 6 września
1944 roku. Po raz drugi Michał Sobeski ożenił się w 1923 roku z Barbarą Starczewską. Na początku okupacji został internowany przez władze niemieckie i wywieziony do obozu przejściowego. Zmarł 4 grudnia 1939 roku w Ostrowcu Świętokrzyskim. W 1962 roku jego doczesne szczątki przewieziono do Poznania i pochowano na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan. Pół wieku później jego grób został odnowiony. Nowy nagrobek z białego marmuru, na którym umieszczono informację, że profesor był Synem Ziemi
Pleszewskiej, współfinansowała uczelnia, rodzinne miasto oraz powiat pleszewski.
Skomentuj ten wpis jako pierwszy!
Dołącz do dyskusji
Dodaj swój komentarz