DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
Wspomnienia
Maria Bojarska urodziła się 31 sierpnia 1901 roku w Budzanowie koło Trembowli, na Podolu. Do szkoły powszechnej uczęszczała w Budzanowie i Rudkach. W 1919 roku ukończyła 8-letnie Gimnazjum im. Marii Konopnickiej w Samborze i zdała egzamin dojrzałości. Rozpoczęła studia na wydziale humanistycznym Uniwersytetu Lwowskiego. W związku z przeprowadzką rodziny do Wielkopolski, będąc na drugim roku przeniosła się na Uniwersytet w Poznaniu. W 1926 roku objęła posadę nauczycielki w Gimnazjum Męskim im. Tadeusza Kościuszki w Jarocinie. W szkole tej prowadziła także koło dramatyczne oraz opiekowała się szkolną biblioteką. W 1931 roku przeniosła się do Gimnazjum Żeńskiego im. Emilii Sczanieckiej w Ostrowie. Do 1936 była tam nauczycielką języka polskiego, łaciny i propedeutyki filozofii. Założyła kółko literackie, a także opiekowała się szkolnym pismem ,,My i u nas’’. W roku 1935 powierzono jej obowiązki dyrektorki, a ostatecznie na tym stanowisku została zatwierdzona dwa lata później. W 1939 roku została przez Stefana Rowińskiego zaprzysiężona do tajnej organizacji niepodległościowej ,,Ojczyzna’’. Pomagała w opiece nad jeńcami wojennymi. W listopadzie 1939 roku przystąpiła do tajnego nauczania. Po pewnym czasie, obawiając się aresztowania, przeniosła się do Dzierzbina, a następnie do Kalisza. Pracowała jako sprzedawczyni, kasjerka i księgowa, kontynuując konspiracyjne nauczanie. Wiosną 1942 roku objęła funkcję kuratora szkół z terenu południowej Wielkopolski. Poprzez swoich pełnomocników zalegalizowała tajne nauczanie we Wrześni, Jarocinie, Krotoszynie i Lesznie. Gestapo kilkukrotnie wzywało ją na przesłuchania mając wobec niej podejrzenia. Udało się jednak uniknąć zesłania do obozu koncentracyjnego. Mimo tych przejść nie zaniechała pracy oświatowej. Pod koniec okupacji opracowała projekt powojennej organizacji nauczania w szkołach średnich. Po wyzwoleniu od razu przystąpiła do pracy mającej na celu uruchomienie Gimnazjum Żeńskiego. W 1954 roku z powodów politycznych straciła stanowisko dyrektora i musiała opuścić szkołę. Znalazła zatrudnienie w Liceum dla Wychowawczyń Przedszkoli. W 1956 roku została zrehabilitowana i otrzymała propozycje objęcia posady dyrektorskiej w kilku szkołach średnich, ale ich nie przyjęła. W 1968 roku przeszła na emeryturę, ale jeszcze do 1975 roku pracowała w szkole na pół etatu. Za swoją działalność została uhonorowana m.in. Krzyżem Kawalerskim, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Zwycięstwa ii Wolności. Do końca życia mieszkała w lokalu przyległym do budynku gimnazjum (obecnie II LO). Zmarła 25 stycznia 1993 roku. Pochowana została na starym cmentarzu przy Placu Bankowym. 12 listopada 2001 w auli II LO odsłonięta została tablica pamiątkowa poświęcona profesor Marii Bojarskiej ufundowana przez grono pedagogiczne II LO.
Skomentuj ten wpis jako pierwszy!
Dołącz do dyskusji
Dodaj swój komentarz