DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
Wspomnienia
Ks. Stefan Pawlicki był profesorem, filozofem, rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego – jednym z najwybitniejszych absolwentów ostrowskiego gimnazjum w całej jego historii. Urodził się 2 września 1839 roku w Gdańsku. Pochodził z rodziny kupieckiej. Początkowo kształcił się w Gdańsku. Kiedy jego rodzina przeniosła się do Wielkopolski, kontynuował edukację w Pleszewie. W wieku trzynastu lat stracił rodziców podczas epidemii. Ukończył pleszewskie progimnazjum dzięki pomocy miejscowego proboszcza. W latach 1853-1858 kształcił się w Królewskim Katolickim Gimnazjum w Ostrowie. Było to możliwe dzięki stypendium otrzymanemu od Jana Działyńskiego z Kórnika. Po maturze studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Wrocławskim, aktywnie udzielając się w Towarzystwie Literacko-Słowiańskim. Potem przez dwa lata był guwernerem Edwarda Aleksandra Raczyńskiego w Rogalinie. W 1865 roku na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Wrocławskiego obronił pracę doktorską. Rok później uzyskał docenturę w Szkole Głównej w Warszawie. Wykładał tam historię filozofii. Prowadził też w Warszawie otwarte prelekcje dla inteligencji. W 1868 roku został członkiem redakcji Biblioteki Warszawskiej, na łamach której publikował recenzje teatralne i literackie. Pod wpływem założyciela i przełożonego Zgromadzenia Księży Zmartwychwstania Pańskiego ks. Piotra Semenenki w 1868 roku wyjechał do Rzymu. Tam wstąpił do nowicjatu Zmartwychwstańców. W 1872 roku przyjął w Bazylice św. Jana na Lateranie święcenia kapłańskie. Rok później obronił doktorat z teologii na temat ,,Tajemnica Trójcy Świętej'' i został wicerektorem Kolegium Polskiego w Rzymie. Papież Pius IX powołał go na wykładowcę filozofii w ,,Accademia di Religione Cattolica''. W 1882 roku uzyskał profesurę na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Na konsystorzu, który odbył się 10 listopada 1884 papież pragnął wynieść ks. Pawlickiego do godności kardynała, jednakże ten odmówił. W latach 1888-1889 oraz 1892-1893 był dziekanem Wydziału Teologicznego krakowskiego uniwersytetu, a w roku akademickim 1905/1906 pełnił funkcję rektora tejże uczelni. Przeszedł na emeryturę w roku 1910, wykładając jeszcze potem na uczelni jako profesor honorowy. Obdarzony poczuciem humoru, niezwykle lubiany jako wykładowca, uchodził za profesora posiadającego wielką wiedzę oraz umiejętność dzielenia się nią z innymi. Uznawany był za ozdobę uniwersytetu. Jako emeryt prowadził wykłady z filozofii na kursach wyższych i aktywnie udzielał się w polskich, włoskich i niemieckich towarzystwach naukowych. Zmarł 28 kwietnia 1916 roku. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Swój bogaty księgozbiór zapisał Bibliotece Jagiellońskiej. W Krakowie uhonorowano go ulicą jego imienia.
Skomentuj ten wpis jako pierwszy!
Dołącz do dyskusji
Dodaj swój komentarz