Wspomnienia

Ks. Stanisław Niziński

05.12.1932

Ks. Stanisław Niziński urodził się 16 kwietnia 1848 roku w Pleszewie. Uczęszczał do Królewskiego Katolickiego Gimnazjum w Ostrowie, skąd został relegowany w 1868 roku za udział w tajnych kółkach samokształceniowych. W 1870 roku uzyskał świadectwo dojrzałości w Gimnazjum w Śremie. Po maturze wstąpił do seminarium duchownego w Poznaniu i rozpoczął studia teologiczne. Przypadły one na burzliwy okres Kulturkampfu. Gdy w 1873 roku poznańskie seminarium zostało zamknięte, udał się do Pragi, gdzie w kwietniu 1875 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Po powrocie na ziemie polskie otrzymał skierowanie do pracy w parafii św. Marcina w Poznaniu jako wikariusz. Ścigany przez władze pruskie za działalność niepodległościową musiał ukrywać się w gościnnych dworach wielkopolskich, zwłaszcza u Niegolewskich i Trzcińskich, gdzie pełnił m.in. funkcję nauczyciela domowego. Na krótko został kapelanem przy kościele Pana Jezusa w Poznaniu, po czym w 1886 roku otrzymał probostwo w Gninie koło Grodziska Wielkopolskiego. Stamtąd 1 października 1897 roku został przeniesiony do Dobrzycy, gdzie objął probostwo w kościele św. Tekli. Zainicjował tam powstanie Żywego Różańca, Towarzystwa Robotników, Kółka Rolniczego oraz Towarzystwa Przemysłowego dla kupców i rzemieślników. W roku 1898 założył Bank Ludowy. Zorganizował nauczanie języka polskiego. W kościele parafialnym przeprowadził drobne remonty. Naprawiono i pozłocono naczynia liturgiczne. Ogrodzono murem cmentarz katolicki oddzielając go od luterańskiego. Zainicjował zbiórkę pieniędzy na budowę, nowego murowanego kościoła w Dobrzycy. W ciągu sześciu lat pracy w tamtejszej parafii zebrał fundusz na budowę. Opuszczając ją, pozostawił w kasie fundusz budowlany w wysokości 5 800 marek. W 1906 roku został proboszczem parafii św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Buku, gdzie pracował kolejne 27 lat. Rozwinął tam szeroką działalność duszpasterską i społeczną. Odnowił Farę, kościółek św. Krzyża, rozbudował probostwo, wybudował nowe mieszkanie dla wikariuszy, odnowił stary szpital i sprowadził w 1917 roku siostry szarytki. Był fundatorem Domu Katolickiego, współzałożycielem Banku Ludowego i ,,Rolnika’’. Władza kościelna w uznaniu zasług w 1913 roku mianowała go radcą duchownym, a w roku 1918 dziekanem dekanatu bukowskiego. W 1925 roku, z okazji złotego jubileuszu kapłaństwa, otrzymał tytuł Kanonika Honorowego Kapituły Metropolitarnej w Poznaniu z rąk ks. karynała Edmunda Dalbora. W tym samym roku Rada Miejska nadała mu tytuł Honorowego Obywatela Miasta Buku. Rząd Rzeczypospolitej Polskiej, w związku z dziesięcioleciem niepodległości odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w Buku 5 grudnia 1932 roku, w 58. roku kapłaństwa. Pochowany został na cmentarzu św. Rocha w Buku, w rodzinnym grobowcu obok swojej matki.