DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
Wspomnienia
Generał Kazimierz Glabisz był wybitnym działaczem społecznym i sportowym, żołnierzem i patriotą. Urodził się 10 lutego 1893 roku w Odolanowie, w zasłużonej dla regionu rodzinie mieszczańskiej o tradycjach patriotycznych. Zdał maturę w 1913 roku w Gimnazjum Męskim w Ostrowie. Od wczesnej młodości uprawiał sport. Był twórcą i zawodnikiem klubu Venetia. Już w gimnazjum zaangażował się w działalność niepodległościową. Kontynuował ją w czasie studiów prawniczych, biorąc czynny udział w pracach konspiracyjnej organizacji studenckiej "Z" i krzewiąc sport w drużynach strzeleckich. Podczas I wojny światowej był artylerzystą. Walczył i na froncie wschodnim i zachodnim. Uczestniczył w Powstaniu Wielkopolskim i III Powstaniu Śląskim. W 1920 roku, podczas wojny polsko-bolszewickiej służył w kwaterze Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego. Trzy lata później ukończył naukę w Wyższej Szkole Wojennej. W latach 1929-1939 piastował stanowisko pierwszego oficera do zadań specjalnych w Głównym Inspektoracie Sił Zbrojnych. Piastował je przy obu marszałkach – Józefie Piłsudskim i Edwardzie Rydzu – Śmigłym. Żołnierskie obowiązki godził z działalnością sportową. W latach 30. szefował Polskiemu Komitetowi Olimpijskiemu i Polskiemu Związkowi Piłki Nożnej. Na olimpiadzie w Amsterdamie w 1928 r. kierował polską reprezentacją lekkoatletyczną i miał szczęśliwą rękę. Wtedy bowiem dyskobolka Halina Konopacka zdobyła pierwszy złoty medal dla Polski. Powierzono mu także funkcję szefa olimpijskiej reprezentacji Polski w 1936 roku podczas zimowych igrzysk w Garmisch – Partenkirchen oraz letnich w Berlinie. Był wiceprezesem Polskiego Związku Tenisowego i wiceprezesem Polonii Warszawa. W czasie kampanii wrześniowej brał udział w Bitwie pod Iłżą. Wielkrotnie ranny przebijał się wraz z rozbitymi oddziałami do Warszawy. Stamtąd przedostał się do Budapesztu, gdzie uczestniczył w organizowaniu przerzutów oficerów na Zachód. Rok później przez Bliski Wschód trafił do Londynu. Najpierw pracował w szefostwie oddziału organizacyjnego, potem w Szkocji był zastępcą dowódcy Samodzielnej Brygady Strzeleckiej. Zajmował wysokie stanowisko w Brygadzie Pancernej gen. Maczka, a w 1944 roku kierował 4. Dywizją Piechoty. Zaraz po kapitulacji Niemiec został mianowany generałem brygady. Po demobilizacji osiadł w Londynie. Organizował zawody dla rozsianej po świecie Polonii, kierując emigracyjnym Związkiem Polskich Klubów Sportowych. Utrzymywał się z bardzo szerokiej pracy publicystycznej w dziedzinie wojskowości i sportu. Nawet w podeszłym wieku chętnie grał w tenisa. Zmarł 26 listopada 1981 roku. Pochowano go na cmentarzu przy kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie. W 2008 roku jego prochy sprowadzono do Odolanowa i przy pełnym ceremoniale wojskowym złożono w grobowcu, na dziedzińcu kościoła św. Marcina – tego samego, w którym został ochrzczony.
Skomentuj ten wpis jako pierwszy!
Dołącz do dyskusji
Dodaj swój komentarz