Józef Lipski

Józef Lipski był znanym polskim politykiem i dyplomatą. Urodził się 5 czerwca 1894 roku we Wrocławiu, choć niektóre źródła podają, że w Lewkowie. Jego ojciec Wojciech był pierwszym polskim starostą ostrowskim po 1918 roku. W 1915 roku Józef ukończył gimnazjum w Ostrowie. Studiował nauki prawnicze w Lozannie,  pracował w Komitecie Narodowym Polskim. Od 1919 roku był w służbie dyplomatycznej. Początkowo  przydzielono go na placówkę polskiego poselstwa w Londynie, w randze II sekretarza poselstwa.  Bywał częstym gościem salonów towarzyskich . W 1922 roku został przeniesiony do Paryża w charakterze I sekretarza ambasady.  Także i tam nawiązał liczne znajomości  z elitami francuskiej polityki.  Na koniec swojej pracy w 1924 roku we Francji został odznaczony  orderem Legii Honorowej III klasy. Potem na krótko był sekretarzem poselstwa polskiego w Berlinie, by później przejść do centrali MSZ w Warszawie. Przeszedł tam kolejne awanse do kierownika referatu Wydziału Zachodniego. Był delegatem na konferencje w Locarno, Hadze  i Lozannie. Był najbliższym współpracownikiem premiera Paderewskiego. Podjął  się regulacji spornych kwestii dotyczących statusu mniejszości niemieckiej w Polsce.  Finalizacją tych rozmów było podpisanie układu Lipski – Rauscher.  Talenty negocjatorskie i apolityczność  w kwestiach polityki zagranicznej spowodowały, że  został skierowany na placówkę do Berlina.  Od 3 maja 1933 roku do 1 września 1939 roku był posłem, a po podniesieniu w 1934 roku  szczebla przedstawicielstw dyplomatycznych, ambasadorem RP w Niemczech. Wraz z Konstantinem von Neurath podpisał 26 stycznia 1934 roku polsko – niemiecką deklarację o nieagresji. Należał  do grona najmłodszych, a zarazem najbardziej doświadczonych pracowników MSZ.  W 1939 roku poprosił o zwolnienie  z funkcji ambasadora w Berlinie.  Po uzyskaniu odmownej decyzji pozostał na placówce  do czasu wybuchu wojny. 2 września 1939 roku opuścił Berlin i przez Danię oraz kraje bałtyckie wrócił do kraju, a następnie przedostał się przez Rumunię  do Francji. Podjął służbę jako szeregowy ochotnik w I Dywizji Grenadierów. Po dostaniu się do niewoli niemieckiej uciekł  i przez Portugalię  trafił do Londynu. Mianowany podporucznikiem, był doradcą politycznym w gabinetach Naczelnego Wodza: Sikorskiego, Sosnkowskiego i Andersa, Został tam osobistym doradcą generała Władysława Sikorskiego w randze podporucznika.  Uczestniczył w podróżach generała do USA i na Bliski Wschód. Służył  w 2 Korpusie Polskim i w stopniu majora brał udział w  kampanii włoskiej. jako jeden z pierwszych wkroczył do Ancony.  Zdemobilizowany w stopniu majora, był prezesem emigracyjnego Klubu Polskich Ziem Zachodnich. Po wojnie zamieszkał w Anglii, a po kilku latach osiedlił się w Stanach Zjednoczonych. Zmarł 1 listopada 1958 roku w Waszyngtonie. Był  odznaczony  m.in. Orderem Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim i Krzyżem Walecznych. Do końca życia interesował się sytuacją w ojczyźnie.  Wraz z grupą absolwentów ostrowski ego gimnazjum  osiadłych w USA wysłał list gratulacyjny  z okazji 50 rocznicy GKS ,,Venetia’’.