DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
Wspomnienia
Józef Kostrzewski był najwybitniejszym polskim archeologiem. Urodził się 25 lutego 1885 roku w Węglewie koło Gniezna w rodzinie chłopskiej. Jego rodzicami byli Stanisław Kostrzewski i Elżbieta Brońkańska. Do szkoły elementarnej chodził w Pobiedziskach. Po jej ukończeniu przyjechał do Ostrowa i zamieszkał u ciotki Teodozji Poturalskiej. Tu podjął naukę na szczeblu gimnazjalnym. W murach Gimnazjum Męskiego ukształtowały się jego polityczne przekonania, wzbogacone aktywną działalnością w Towarzystwie Tomasza Zana oraz w innych organizacjach politycznych i samokształceniowych. Nawiązał kontakt z lokalnym środowiskiem politycznym, w szczególności ze Stefanem Rowińskim, w którego księgarni często gościł na wykładach z zakresu historii i aktualnej polityki. W 1898 roku z powodu braku promocji do klasy czwartej został przeniesiony do Gniezna. Tam w 1903 roku reaktywował działalność TTZ. W roku przedmaturalnym został zadenuncjowany i za patriotyczną działalność zmuszony był przenieść się z Gniezna do Poznania, gdzie w 1907 roku zdał maturę. Działał w Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk, w jego Wydziale Archeologicznym. 30 października 1911 roku ożenił się z Jadwigą Wróblewską. Pierwsze prace wykopaliskowe prowadził w 1912 roku w Siedleminie koło Jarocina. W 1914 roku wydał książkę ,,Wielkopolska w czasach przedhistorycznych’’. Studiował historię w Krakowie, a następnie doktoryzował się w Berlinie. Po I wojnie światowej zaangażował się w powstanie Uniwersytetu Poznańskiego. W 1920 roku został jego profesorem. Od 1923 roku piastował funkcję dyrektora muzeum PTPN, a w latach 1924-1939 kierował Działem Prehistorii Muzeum Wielkopolskiego. Był twórcą poznańskiej szkoły archeologicznej. W latach 30. prowadził liczne badania wykopaliskowe, między innymi w Biskupinie na osadzie ludności kultury łużyckiej, w Gnieźnie i w Poznaniu. Był jednym z twórców teorii autochtonicznej w archeologii polskiej, która zakładała historyczną ciągłość
osadnictwa słowiańskiego na terenie Polski jeszcze przed okresem wczesnego średniowiecza.. Na tym polu wdał się w polemikę z archeologami niemieckimi, za co w czasie II wojny światowej wpisany został na listę wrogów III Rzeszy. W czasie okupacji hitlerowskiej ukrywał się pod zmienionym nazwiskiem w okolicach Tarnowa. Po wojnie, od 1952 roku był członkiem tytularnym, a od 1957 roku członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk. Od swojego macierzystego uniwersytetu 25 lutego 1965 roku, w dniu swoich 80. urodzin, otrzymał tytuł doctora honoris causa. Ten sam tytuł nadały mu również inne uczelnie krajowe i zagraniczne. Jego dorobek naukowy jest ogromny i obejmuje ponad 900 prac, w tym 11 monumentalnych syntez i monografii z zakresu prehistorii oraz wczesnego średniowiecza ziem polskich. Zmarł 19 października 1969 roku w Poznaniu.
Skomentuj ten wpis jako pierwszy!
Dołącz do dyskusji
Dodaj swój komentarz