DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
Wspomnienia
Józef Garliński urodził się 14 października 1913 roku w Kijowie w polskiej rodzinie osiadłej tam od kilku pokoleń. Do kraju wraz z rodziną przeniósł się w 1920 roku. Maturę zdał w roku 1934 w Liceum Ogólnokształcącym im. Adama Asnyka w Kaliszu. Jego ojciec – adwokat prowadził w tym czasie kancelarię w Ostrowie Wielkopolskim. Dzięki temu Garliński nawiązał kontakty z Gimnazjalnym Klubem Sportowym „Venetia”. Był też współorganizatorem meczu lekkoatletycznego Ostrów-Kalisz. Po maturze służył w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. W 1935 roku podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, przerwane wybuchem wojny. Tuż przed wyruszeniem na front, 4 września 1939 roku ożenił się z Irlandką Eileen Short. Jako podporucznik rezerwy 1 pułku szwoleżerów Warszawskiej Brygady Kawalerii walczył pod Krasnoborem, Kowalowem, Suchowolą oraz Jacnią na Lubelszczyźnie. Po powrocie do Warszawy wraz z żoną włączył się w działalność ruchu oporu. Został szefem Wydziału Więziennego, a następnie Wydziału Bezpieczeństwa Komendy Głównej Armii Krajowej. Równocześnie kontynuował studia na wydziale prawa tajnego Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując pod koniec 1942 r. tytuł magistra. 20 kwietnia 1943 roku został pomyłkowo aresztowany zamiast Tadeusza Garlińskiego (poszukiwanego przez gestapo w związku z tajną produkcją aparatów radiowych). Był więziony na Pawiaku, a następnie w obozach koncentracyjnych Auschwitz i Neuenengamme pod Hamburgiem. 4 maja 1945 roku doczekał wyzwolenia. Po wojnie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Wraz z żoną zdecydowali się na emigrację. Utrzymywał się z pracy w Hoover Institute & Library, a następnie ze sprzedaży polis ubezpieczeniowych, wykładów i publikacji. Był emigracyjnym działaczem społecznym. W latach 1956-1965 prezesował Zarządowi Głównemu Koła Armii Krajowej w Londynie, od 1975 roku był prezesem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie. Opublikował około dwudziestu książek, w tym kilka wydań obcojęzycznych. Były to zarówno wspomnienia, jak i okupacyjne opowiadania oraz eseje historyczne. Największy rozgłos przyniosła mu praca „Oświęcim walczący” na temat ruchu oporu w Auschwitz. W roku 1973 obronił pracę doktorską z tej tematyki. Do wolnej Polski przyjechał w 1991 roku, po 48 latach nieobecności. Odwiedził między innymi Kalisz, gdzie w 1994 roku został honorowym obywatelem miasta. Ufundował tablicę pamiątkową w liceum, w którym niegdyś zdawał maturę. Hołd Kaliszowi i swojej szkole złożył w książce „Świat mojej pamięci’’. Często przyjeżdżał na spotkania Stowarzyszenia Asnykowców. Był członkiem honorowym Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej i Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej. Drugą jego pasją był sport, a zwłaszcza tenis i lekkoatletyka. Zmarł 29 listopada 2005 roku w Londynie. W 1999 roku powstał poświęcony mu film biograficzny „Myśli o Polsce”.
Skomentuj ten wpis jako pierwszy!
Dołącz do dyskusji
Dodaj swój komentarz