DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
Wspomnienia
Henryk Orłowski urodził się 16 grudnia 1921 roku w Inowrocławiu. Był synem Edwarda Ludwika (mistrza rzeźnickiego) i Heleny z domu Hołdowskiej. Kiedy miał siedem lat rodzina przeprowadziła się do Ostrowa Wielkopolskiego. Tutaj Henryk rozpoczął swoją edukację szkolną. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do Gimnazjum Męskiego. W tym okresie był aktywnym członkiem Związku Harcerstwa Polskiego. Wybuch II wojny światowej uniemożliwił mu ukończenie gimnazjum. W 1939 roku wraz z rodziną został wysiedlony przez władze okupacyjne do Generalnej Guberni. Od 1940 roku w Mielcu brał udział w szkoleniach harcerskich, wojskowych i sanitarnych. Kolportował prasę podziemną, prowadził rozpoznanie pod kątem akcji wojskowo – dywersyjnych oraz uczestniczył w tzw. małym sabotażu. Z chwilą wkroczenia Armii Czerwonej na tamte tereny Henryk Orłowski zgłosił się jako ochotnik do Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie. Ukończył ją w 1948 roku, jako jeden z pierwszych pilotów wykształconych w powojennej OSL, ze stopniem podporucznika. Został następnie skierowany do służby do 5 Pułku Lotnictwa Szturmowego w Elblągu. W roku 1950, będąc na stanowisku dowódcy klucza w stopniu porucznika, postanowił wystąpić z wojska i w wieku 29 lat związać swoje życie z zupełnie inną dziedziną niż armia. Podjął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej we Wrocławiu. Dyplom lekarski otrzymał w roku 1955. Uzyskał specjalizację z zakresu urologii i anestezjologii. Pracował w stolicy Dolnego Śląska. W czasie swojej kariery zawodowej trzykrotnie wyjeżdżał na kontrakty do Holandii. W roku 1960 zawarł związek małżeński z Janiną Mizer, prawnikiem. Wychowali oni wspólnie córkę Kingę. Mieszkając we Wrocławiu Henryk Orłowski należał do tamtejszego oddziału Związku Szlachty Polskiej, piastując funkcję wiceprezesa. Legitymował się stopniem wojskowym kapitana rezerwy. Zmarł 10 stycznia 2012 roku we Wrocławiu, mając 90 lat.
Skomentuj ten wpis jako pierwszy!
Dołącz do dyskusji
Dodaj swój komentarz