DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
Wspomnienia
Franciszek Talarczyk urodził się 2 stycznia 1897 roku w miejscowości Budy koło Krotoszyna w rodzinie robotniczej. Po szkole powszechnej kształcił się w ostrowskim gimnazjum, mieszkając w konwikcie. Mógł kontynuować naukę dzięki stypendium Towarzystwa Pomocy Naukowej im. Karola Marcinkowskiego. Ponadto dorabiał udzielaniem prywatnych korepetycji. W okresie nauki był aktywnym członkiem tajnego Towarzystwa Tomasza Zana oraz Gimnazjalnego Klubu Sprtowego ,,Venetia’’. Jako uczeń w dniu 4 marca 1916 roku został wzięty z poboru do służby w wojsku pruskim. W randze podoficera walczył na obu frontach i wojny światowej. W październiku 1918 roku zdezerterował z wojska by włączyć się w przygotowania do powstania. Do 20 stycznia 1919 roku służył ochotniczo w Straży Ludowej, a następnie w stopniu sierżanta był dowódcą ochotniczej kompanii rozdrażewskiej 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich. Walczył pod Krotoszynem, Zdunami, Borownicą i Chachalnią. Pod koniec powstania jako dowódca plutonu uczestniczył w starciach pod Lwówkiem, Kwilczem i Międzychodem. W roku 1919, z opóźnieniem spowodowanym wojną, uzyskał świadectwo dojrzałości w ostrowskim gimnazjum. Następnie został skierowany na front wschodni. W roku 1925 zawarł związek małżeński z Marią Kluczyńską. W latach 1930-1935 w stopniu kapitana dowodził baterią szkolną w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. W roku 1935 został awansowany z przydziałem na stanowisko drugiego dowódcy 23 Pułku Artylerii Lekkiej w Będzinie. 31 sierpnia 1939 roku skierowano go na front śląski i powierzono dowodzenie II Dywizjonem 65 Pułku Artylerii Lekkiej 55 Dywizji Piechoty. 19 września został ranny w nogę. Mimo obrażeń w rejonie Rawy Ruskiej wyprowadził swoją baterię z okrążenia. 29 września, po całkowitym wyczerpaniu amunicji, dostał się do niewoli niemieckiej. Podczas pobytu w obozie jenieckim w Grossborn prowadził tajne kursy dla oficerów artylerii. Organizował sprzęt dla konspiracyjnych odbiorników radiowych. Jako najstarszy wiekiem absolwent Gimnazjum Męskiego w Ostrowie przewodniczył uroczystej akademii zorganizowanej w obozie dla uczczenia jubileuszu 100-lecia Alma Mater Ostroviensis. Po wyzwoleniu 5 lutego 1945 roku obozu przez I Armię Wojska Polskiego wstąpił do wojska. Był m.in. zastępcą dowódcy ds. liniowych w 21 Zapasowym Pułku Artylerii. Swoją karierę wojskową zakończył w stopniu pułkownika. Zmarł 5 kwietnia 1951 roku. Pochowany został na cmentarzu garnizonowym na poznańskiej Cytadeli. Odznaczony był m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości. Pośmiertnie został uhonorowany Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym i medalem ,,Za udział w wojnie obronnej 1939’’.
Skomentuj ten wpis jako pierwszy!
Dołącz do dyskusji
Dodaj swój komentarz