Jazzowy hit tej wiosny. Dianne Reeves w ramach "Jazz w muzeum"

Dianne Reeves toważyszyć będą muzycy, z którymi koncertuje od lat na całym świecie. To żyjąca legenda wokalistyki jazzowej, wielka dama, którą The New York Times nazwał ”najbardziej uwielbianą divą jazzu od czasów Sarah Vaughan, Elli Fitzgerald i Billie Holiday”.

Dianne Reeves – śpiew

Peter Martin – fortepian

Romero Lubambo – gitara

Reginald Veal – kontrabas

Terreon Gully – perkusja

Urodziła się w Detroit (stan Michigan) w 1956 r. Od najmłodszych lat otaczała ją muzyka. Ojciec był śpiewakiem a mama grała na trąbce w orkiestrze symfonicznej. W dzieciństwie uczestniczyła na lekcje śpiewu i gry na fortepianie. Jako nastolatka miała swój pierwszy zespół The Melow Moods, z którym wykonywała aktualne hity wytwórni Motown. Równolegle w weekendy występowała w klubie jazzowym z zespołem pianisty Gene’a Harrisa, gdzie na kontrabasie grał jej wujek. To on wprowadził młodą Dianne w świat piosenek Elli Fitzgerald, Billie Holiday i Sary Vaughan. Kiedy miała 17 lat usłyszał ją legendarny trębacz Clark Terry i wziął ją do swojego zespołu na wspólne występy.

Studia rozpoczęła na University of Colorado, ale przerwała je by w 1976 r. przenieść się do Los Angeles. Sprawcą tej wolty był jej kuzyn słynny pianista George Duke. Mieszkając w Kalifornii mocno pochłonęła ją muzyka latynoamerykańska i karaibska. W 1981 r. zgłosiła się na przesłuchania do Sergio Mendesa, który oczarowany jej głosem natychmiast zaangażował i zabrał ją na światowe tournée. W tym czasie artystka nagrała swój pierwszy album „Welcome To My Love”. W 1983 r. przeniosła się do Nowego Jorku by rozpocząć współpracę z Harym Belafonte i tym samym zakosztować pierwszej przygody z world music, po czym wraca ponownie na Zachodnie Wybrzeże, by w 1987 r. podpisać kontrakt ze słynną wytwórnią Blue Note. Dla niej nagrywa płytę zatytułowaną „Dianne Reeves”.

W 1992 r. wraca do rodzinnego Denver ale ma już na koncie kolejne płyty. Jedna z nich „Quiet After The Storm” (1995) przyniosła jej nagrodę Grammy. Nagrała również płytę „Bridges”, na której znalazły się piosenki współczesnych bardów Joni Mitchell, Leonarda Cohena i Petera Gabriela. W roku 2000 nagrała pierwszą płytę koncertową „In The Moment – Live in Concert”, a w rok później album „The Calling: Celebrating Sarah Vaughan” z towarzyszeniem zespołu jazzowego i 42 osobowej orkiestry symfonicznej, który przyniósł jej następną nagrodę Grammy. Zaś trzecią nagrodę z rzędu otrzymała za album „What A Little Moon Light Can Do”. Po dwuletniej przerwie uhonorowana została czwartą Grammy za album „Good Night, And Good Luch”(2005). Do Polski pierwszy raz przyjechała 24 kwietnia 2006 r. koncertując w Sali Kongresowej w Warszawie, a następnie w tym samym miejscu trzy lata później w programie dedykowanym Ninie Simone.

Ma w dorobku osiemnaście albumów. Obok Casandry Willson i Dee Dee Bridgewater najwyższy szczyt wokalistyki jazzowej. Niezwykle muzykalna, obdarzona fenomenalnym poczuciem rytmu, śpiewa mieszankę jazzu, soulu i brzmień latynoskich. Znakomicie improwizuje scatem ale przede wszystkim pozostaje niezrównaną mistrzynią nastrojowych ballad.

źródło: Stowarzyszenie "Jazz w muzeum"