Parcie na szkło

Piszę „basen na Olimpijskiej”, bo na taki właśnie przez spory kawałek swojego życia chodziłem. Chodziłem ja i wszyscy moi ówcześni znajomi. Chociaż przy ulicy Olimpijskiej basen może się znajdować jedynie na ogródku jednej z mieszczących się tam posesji. „Ten” basen, a właściwe to co z niego zostało, położony jest kilkaset metrów dalej przy ulicy Paderewskiego.

Dlaczego ostrowianie chodzili na Olimpijską, a nie na Paderewskiego? Nie mam pojęcia. Tak się przyjęło. Chociaż zakładam, że jakiś powód jest i pewnie zaraz dowiem się o nim czytając komentarze. Kilku innych rzeczy też się pewnie dowiem. Tak, czy inaczej, większość moich rówieśników oraz kilka wcześniejszych pokoleń ostrowian wspomina to miejsce z dużym sentymentem.

Wspomnienia, wspomnieniami, ale sam, jeszcze całkiem niedawno miałem mocno ugruntowane przekonanie, że inwestowanie w basen przy jednoczesnym rozwoju kompleksu na Piaskach większego sensu nie ma. Po pierwsze – wiadomo, że do takiej inwestycji każdego roku trzeba będzie dopłacać. Po drugie – pogoda w Polsce jest nieprzewidywalna. A tutaj od pogody zależy w zasadzie wszystko.

Z drugiej strony, woda w zalewie na Piaskach jest jaka jest. Szału nie ma. Oględnie rzecz biorąc. Wielkich perspektyw na poprawę tego stanu rzeczy też raczej nie ma. A jak się okazało, zapotrzebowanie na basen jest. Trzy koncepcje modernizacji przedstawione w sierpniu przez władze miasta wywołały wśród mieszkańców wiele dyskusji. Budowa małego, ciasnego, taniego, krytego basenu, z bliżej nie sprecyzowaną w czasie opcją rozbudowy o część odkrytą, wielkiego entuzjazmu nie wzbudziła.

Trzy projekty, których wykonanie kosztowało 17 tys. zł odłożono więc na bok. Powstał nowy. Tym razem postawiono na basen odkryty w opcji „na wypasie”. Wizualizacja szybko rozprzestrzeniła się w mediach społecznościowych, a odzew był dużo lepszy. O tym, czy te plany zostaną wcielone w życie mieli zadecydować radni podczas ostatniej Sesji Rady Miejskiej.

Wielu z nich miało jednak spore wątpliwości. I słusznie! To naturalne, że decyzja o wydaniu kilku milionów złotych wzbudzi większy lub mniejszy opór. Każdy z radnych ma święte prawo kwestionować taką czy inną przedstawioną przez władze propozycję. Każdy z radnych może mieć inną koncepcję. Inną wizję. Każdy z nich ma prawo podważać sens czy sposób wykonania danej inwestycji. Sam z pewnością miałbym wiele uwag. Nie chodzi przecież o bezmyślne podnoszenie ręki podczas głosowania.

Z tym, że nawet pobieżnie śledząc przez ostatni rok ostrowskie życie samorządowe można z góry założyć, że gdzieś po drodze zabraknie dobrej woli i odpowiedniej komunikacji. Z obydwu stron. Tak się przyjęło.

No bo przecież, czy problem nie może zostać przedyskutowany na odpowiednich komisjach? Pewnie może. Czy nie jest to odpowiednie miejsce na rozwianie wątpliwości, albo w tych wątpliwościach się utwierdzenie? Pewnie jest.  Ale jest jedno „ale”. Na komisjach nie ma  kamer. A podczas obrad jest ich całkiem sporo. I nie można nie odnieść wrażenia, że chociażby trwająca kilka godzin, burzliwa i wielowątkowa dyskusja, w której przeciętnemu „Kowalskiemu” trudno było się nie pogubić, skończyłaby się kilkukrotnie szybciej, gdyby kamer zabrakło.

Żeby szoł był kompletny, na sali sesyjnej mieliśmy panie dzierżące transparenty, a frekwencję podbijali gimnazjaliści, którzy w ramach zajęć „uczyli się demokracji”. Co teraz o tej demokracji sądzą trudno powiedzieć. W każdym razie mieli okazję na własne oczy zobaczyć, jak w praktyce wygląda popularne, zwłaszcza wśród tzw. celebrytów „parcie na szkło”.

Jakoś niedawno w telewizji pokazywali teleturniej z „gwiazdami” skaczącymi do wody. Rajcy, prezydenci, gimnazjaliści i wszyscy inni też niedługo będą mogli poskakać. Chociaż raczej nie na główkę, bo otwarty za półtora roku basen ma mieć półtora metra głębokości. A jak wiadomo, bawić trzeba się z głową.