Ten artykuł jest wyświetlany w trybie archiwalnym, co może skutkować nieprawidłowym wyświetlaniem niektórych elementów.
Wilki są pod ochroną. W 1998 roku zostały objęte w całym kraju ścisłą ochroną gatunkową. Zabrania się okaleczania ich, zabijania, chwytania, przetrzymywania, niszczenia nor i wybierania z nich szczeniąt. Nie wolno też przechowywać wilków i sprzedawać skór oraz innych fragmentów martwych osobników, jeśli nie posiada się odpowiedniego zezwolenia. Nieprzestrzeganie tych zasad grozi karą aresztu lub grzywny.
Zamieszkujące Polskę wilki mają najczęściej umaszczenie płowo-beżowe i brązowo-czarny grzbiet z mocno rudym tyłem uszu i głowy. Zdarzają się osobniki jaśniej ubarwione lub ciemniejsze (zawsze jednak tył głowy i uszu jest rudy). Warto też wiedzieć, że wilki jednolicie czarne lub białe w Polsce nie występują. Młode, niespełna roczne osobniki są ciemniejsze (bardziej szare) od dorosłych.
Zwierzęta te żywią się dzikimi ssakami kopytnymi, które stanowią ok. 90% ich diety. Zjadają najczęściej jelenie, sarny i dziki, ale potrafią również upolować łosie. Uzupełniają dietę bobrami. Polują także na zające i mniejsze drapieżniki m.in. borsuki, lisy i jenoty.
Wilki jak również inne dzikie zwierzęta zamieszkujące w lasach, nie mają łatwego życia w świecie ekspansywnej gospodarki w tym deweloperskiej gałęzi. Nowe osiedla czy budowa dróg powodują wycinkę drzew, co zmniejsza obszar terenów leśnych, który obejmuje niespełna 30% obszaru Polski. Nie bez znaczenia jest także rekreacyjna aktywność mieszkańców naszego kraju.
To wszystko sprawia, że coraz łatwiej spotkać wilki. One starają się nie wchodzić ludziom w drogę. My również powinniśmy unikać zachowań, które mogą być początkiem kłopotów. Dlatego przedstawiamy poniżej kilka wskazówek, jak zachować się, gdy staniemy oko w oko z tym zwierzęciem.
Jeśli spotkamy wilka poza lasami, możemy podejrzewać, że są to młode osobniki tego gatunku, które po opuszczeniu rodzinnej grupy, wędrują przez Polskę w poszukiwaniu partnera i terenu do osiedlenia się. Wilki są zazwyczaj bardzo ostrożne i płochliwe, ale także bardzo ciekawskie. Szczególnie młode osobniki. Nic zatem dziwnego, że wilk zatrzymuje się, przygląda się człowiekowi. To bardziej objaw upewnienia się, czy nie grozi mu niebezpieczeństwo niż zapowiedź ataku. Podobnie zachowuje się wiele dzikich zwierząt, także te, na które regularnie się poluje.
Błędna jest zatem interpretacja tego zachowania jako „utraty lęku” przed człowiekiem. Ataki wilków na ludzi są niezwykle rzadkie. Znacznie częściej dochodzi do pogryzienia przez psy. Mimo wszystko należy pamiętać, że duże drapieżniki mogą okazać się niebezpieczne, np. wówczas, gdy są wcześniej dokarmiane przez ludzi, oswajane, ranne lub chore.
Jeżeli spotkasz wilka, który podchodzi na odległość mniejszą niż 30 m lub przygląda się zbyt długo i nie czujesz się z tego powodu komfortowo albo też drapieżnik poszczekuje lub warczy na ciebie, podejmij następujące działania:
poniedziałek, 7 grudnia, 2020
Wilki to piękne i zupełnie niegroźne dla człowiek zwierzęta. Bardzo się cieszę że zawitały w nasz region, mam nadzieję że na stałe