ROMAN ŁYCZYWEK

Roman Łyczywek urodził się 8 lutego 1916 roku w Odolanowie. Był synem Franciszka i Michaliny z Michałowskich. Miał troje rodzeństwa. Pochodził z rodziny o żywych tradycjach patriotycznych. Jego dziadek Jan Nepomucen Łyczywek był powstańcem styczniowym. Ojciec walczył podczas Powstania Wielkopolskiego. W latach 20-tych rodzina Łyczywków opuściła Odolanów i przeniosła się do Poznania. Tam podjął naukę w szkole podstawowej przy ulicy Berwińskiego, którą kontynuował w Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego. W okresie międzywojennym zdobył wszystkie sprawności i stopnie harcerskie, z Harcmistrzem Rzeczypospolitej włącznie. W 1933 roku podjął studia na Wydziale Prawa i Ekonomii Uniwersytetu Poznańskiego. W czasie studiów został prezesem Akademickiego Koła Harcerskiego im. Heliodora Święcickiego. Wstąpił do Młodzieży Wszechpolskiej, a później do Związku Młodych Narodowców. Po uzyskaniu w 1937 roku dyplomu magistra prawa, rozpoczął aplikację adwokacką i sądową. We wrześniu 1939 roku podjął próbę przedarcia do Warszawy i wstąpienia do wojska. Zawrócony przez Niemców, powrócił do Poznania. Wraz z przyjaciółmi i kolegami ze studiów wstąpił do konspiracyjnej organizacji „Ojczyzna”. Wkrótce został członkiem też odrodzonego podziemnego harcerstwa. W nim objął stanowisko konspiracyjnego komendanta Wielkopolskiej Chorągwi ZHP . W 1940 roku, zagrożony aresztowaniem, przedostał się do Radomia, a potem do Warszawy. Wkrótce ukończył tajną aplikację sądową i zdał egzamin sędziowski. Równocześnie pod pseudonimami „Gród”, „Saski” i „Mateusz” kontynuował działalność w podziemnym harcerstwie. Został komendantem Chorągwi „Chrobry”, do której należeli harcerze z Wielkopolski. Jako oficer bez stopnia uczestniczył w powstaniu warszawskim w Batalionie im. Kilińskiego. Jeszcze podczas powstania (7 września) wziął ślub z zaprzyjaźnioną z okresu dzieciństwa Krystyną Wizą ps. „Iga”. Po upadku powstania wraz z żoną dostał się do obozu przejściowego dla ludności cywilnej w Pruszkowie. W 1945 roku powrócił do Poznania, ale na krótko. W lipcu tego roku, realizując swoje życiowe marzenie, zamieszkał w Szczecinie. Na prośbę prezydenta Piotra Zaremby objął funkcję radcy prawnego przy Zarządzie Miasta Szczecina. Wkrótce otworzył także pierwszą kancelarię adwokacką w mieście. W okresie stalinowskim brał udział w wielu procesach politycznych. Znany był ze swej odwagi i bezkompromisowości. Pod koniec lat czterdziestych razem z żoną został aresztowany i przez kilka miesięcy więziony za rzekomy współudział w sprawie pracownika konsulatu francuskiego w Szczecinie podejrzanego o szpiegostwo. Roman Łyczywek był cenionym nauczycielem akademickim, wybitnym znawcą prawa karnego. W 1962 roku uzyskał stopień doktora prawa na UAM w Poznaniu. Był autorem ok. 700 publikacji i artykułów z zakresu prawa oraz historii adwokatury. Ze względu na poglądy polityczne niektóre ze swoich prac wydał w drugim obiegu. W latach 80. XX wieku był radcą prawnym „Solidarności”, członkiem Komitetu Pomocy dla Internowanych i obrońcą w procesach opozycjonistów. Zbierał publikacje z zakresu prawa, historii, ekonomii, a także beletrystykę oraz pamiętniki. Zmarł 4 października 1994 roku w Szczecinie. Miał dwóch synów i córkę.