DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
Wspomnienia
Ks. Stanisław Śniatała urodził się 6 listopada 1878 roku w Psarach, w powiecie ostrowskim. Był synem Jakuba i Florentyny z Jackowskich. W 1898 roku ukończył Gimnazjum Męskie w Ostrowie. Następnie odbył studia teologiczne w Poznaniu i Gnieźnie, otrzymując w dniu 15 grudnia 1901 roku święcenia kapłańskie z rąk biskupa Antoniego Andrzejewicza, sufragana gnieźnieńskiego. Pracę duszpasterską prowadził kolejno w Nieparcie (powiat gostyński) i w Siedlcu (powiat wolsztyński) oraz w Rogoźnie, gdzie był wikariuszem i katechetą. Z dniem 1 lipca 1906 roku dekretem biskupa Edwarda Likowskiego został skierowany do Dobrzycy, gdzie przez pierwszy rok był administratorem, a potem proboszczem. Natychmiast zorganizował wiece uświadamiające rodziców, że dzieci słabo rozumieją po niemiecku i są faktycznie pozbawione nauki religii. Na tym podłożu doprowadzono do wybuchu strajku 25 września 1906 roku. Strajk trwał prawie 7 miesięcy. Rodziców dzieci pozywano do sądu, który wymierzył im wysokie grzywny i zagroził, że w razie dalszego oporu zostaną wysłani w głąb Rzeszy na wychowanie. Przywódca strajku ks. Stanisław Śniatała został skazany na 150 marek grzywny. Nowy proboszcz rozpoczął prace konserwatorskie kościoła parafialnego. Jako najpilniejszą wykonano naprawę dachu. Równocześnie gromadzono fundusze i materiały na generalny remont. Gdy wybuchła I wojna światowa materiały zarekwirowano, a fundusze topniały na skutek dewaluacji. Trzeba było wszystko zaczynać od nowa. Wreszcie w maju 1923 roku rozpoczęto długo oczekiwany remont. Ks. Stanisław Śniatała był delegatem na Polski Sejm Dzielnicowy w Poznaniu w 1918 roku. Od 1925 roku pełnił funkcję inspektora nauki religii w szkołach powszechnych powiatu krotoszyńskiego, a od 1930 roku był dziekanem dekanatu koźmińskiego. W 1936 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. Po wybuchu II wojny światowej prowadził tajne duszpasterstwo. W dniu 7 grudnia 1941 roku został aresztowany przez hitlerowców. Najpierw więziono go w Krotoszynie, a następnie w Forcie VII w Poznaniu. Wypuszczony został na wolność 30 stycznia 1942 roku. Po wysiedleniu do Generalnej Guberni z polecenia przełożonych pełnił posługę jako kapelan kaplicy domowej w Grębowie, w powiecie tarnobrzeskim. Do parafii dobrzyckiej powrócił w Wielki Czwartek, 29 marca 1945 roku. Funkcję proboszcza pełnił do śmierci. Zmarł 28 sierpnia 1947 roku w Dobrzycy. Jest autorem publikacji „Dobrzyca – monografja historyczna” wydanej dzięki staraniom Towarzystwa Miłośników Ziemi Dobrzyckiej oraz zespołu
Skomentuj ten wpis jako pierwszy!
Dołącz do dyskusji
Dodaj swój komentarz