Jan Biedziński

Jan Biedziński urodził się 16 kwietnia 1917 roku w Ostrowie Wielkopolskim. Jego rodzicami  byli  Feliks (pracownik sądu w Poznaniu) i Kazimiera z domu Idźkowska. Miał pięcioro rodzeństwa: Marię, Irenę, Stefana, Tadeusza i Barbarę. Gdy miał dwa lata jego rodzina przeprowadziła się do Poznania. Tam ukończył szkołę podstawową i Liceum im. Karola Marcinkowskiego. Po maturze w 1935 roku podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego, które jednak musiał przerwać z powodu wybuchu II
wojny światowej. W czasie okupacji został wraz z rodziną wysiedlony z Poznania do Warszawy. Okresowo pracował w Pruszkowie i w Borzęcinie, w powiecie brzeskim (Małopolska) jako magazynier. W dniu 27 września 1941 roku zawarł związek małżeński z Marią Kunz. Miał z nią czworo dzieci. Podczas Powstania Warszawskiego włączył się w pracę szpitala na Powiślu, gdzie udzielano  pomocy zarówno walczącym, jak i ludności cywilnej. Asystował wówczas naczelnemu chirurgowi szpitala Józefowi Kubiakowi, późniejszemu profesorowi Akademii Medycznej w Warszawie. Po upadku powstania został wywieziony wraz z ludnością Warszawy do obozu przejściowego w Pruszkowie. Uniknął zesłania do obozu pracy w Niemczech dzięki znajomości języka niemieckiego przez teścia. Pod koniec wojny wrócił do Poznania, by po krótkim czasie przeprowadzić się do rodzinnego Ostrowa Wielkopolskiego. W kwietniu 1945 roku rozpoczął pracę w oddziale chirurgicznym pod kierunkiem dr Feliksa Oleńskiego. Wykorzystał przeszkolenie, jakie w tej dziedzinie zdobył pracując w czasie wojny w Warszawie. Asystował przy zabiegach także ordynatorowi oddziału ginekologiczno – położniczego Leonidowi Chatianowi. Po uzupełnieniu  dwóch końcowych egzaminów 23 listopada 1946 roku otrzymał dyplom lekarza medycyny. W dniu 23 kwietnia 1950 roku uzyskał specjalizację I stopnia w zakresie chirurgii, wydaną przez Izbę Lekarską w Poznaniu. Nie mógł jednak odciążyć w pracy swojego ordynatora Feliksa Oleńskiego, ponieważ w tym samym roku został powołany do służby wojskowej, w tym czasie bezterminowej. Po kilkumiesięcznym kursie przeszkolenia oficerskiego w Łodzi został oddelegowany do pracy w Centralnym Szpitalu Klinicznym w Warszawie. Pracował tam jako asystent, starszy asystent i zastępca ordynatora oddziału chirurgicznego. W grudniu 1952 roku uzyskał specjalizację II stopnia z chirurgii, a 1 sierpnia 1953 roku został przeniesiony na stanowisko ordynatora szpitala Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Białymstoku. Przez następne trzy lata ściśle współpracował z Kliniką Chirurgii tamtejszej Akademii Medycznej, prowadzoną przez Feliksa Oleńskiego, pełniąc funkcję zastępcy ordynatora. W 1969 roku uzyskał stopień doktora medycyny. Pod jego kierunkiem dziewięciu lekarzy uzyskało specjalizację z chirurgii ogólnej. Był autorem kilkunastu publikacji i wielu referatów. Pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Chirurgów Polskich w Białymstoku. Był odznaczony Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz wieloma odznaczeniami resortowymi. W 1958 roku na własną prośbę został zdemobilizowany, a w 1981 roku przeszedł na emeryturę w stopniu pułkownika. Zmarł 21 lutego 1983 roku. Spoczywa na cmentarzu farnym w Białymstoku.