CZESŁAW PIECHOTA

Czesław Piechota urodził się  30 maja 1922 roku w Zębcowie koło Ostrowa. Ojciec Franciszek był powstańcem wielkopolskim. Z zawodu był budowniczym. Ze względu  na pracę nie mógł  poświęcić wystarczająco dużo czasu rodzinie. Mały Czesław jako dwuletnie dziecko stracił matkę Mariannę z domu Karolak. Jego wychowaniem zajmowały się dwie kolejne macochy. Naukę rozpoczął w szkole powszechnej w Czekanowie. Po śmierci drugiej żony ojca i przeprowadzce do Ostrowa zaczął uczęszczać do szkoły im. Tadeusza
Kościuszki. Od 1935 roku był uczniem Gimnazjum Męskiego, gdzie udzielał się aktywnie na wielu polach. Należał do szkolnego klubu ,,Venetia’’ i Sodalicji Mariańskiej. Brał udział w obozach sportowych  i harcerskich. Na początku okupacji zatrudnił się w przedsiębiorstwie budowlanym. Nawiązał tam kontakty z kolegami z gimnazjum. Wspólnym wysiłkiem przeprowadzili akcje ratowania sprzętu sportowego i książek z budynku ostrowskiego gimnazjum, w którym stacjonowała jednostka Wehrmachtu.  W późniejszym okresie grupa zajmowała się zbieraniem informacji o niebezpiecznych funkcjonariuszach SS i nasłuchem radiowym. W kwietniu 1940 roku cała grupa została aresztowana, prawdopodobnie na skutek denuncjacji. Trafili do Dachau, gdzie Czesław Piechota stał się numerem 12321. Na początku  pracował przy budowie, potem udało mu się uzyskać skierowanie do pracy przy  sprzątaniu  budynków obozowych. Dachau stanowiło poligon doświadczalny dla studentów medycyny z Monachium. Czesław Piechota przekonał się o tym, gdy 27 czerwca 1941 roku bez potrzeby został poddany operacji wycięcia ślepej kiszki. Obóz został także wyznaczony do prowadzenia badań, których celem było wynalezienie skutecznego środka uodparniającego na zarazki malarii. W okresie od marca 1942 do kwietnia 1945 roku zarażono malarią ponad 2000 więźniów, w tym Czesława Piechotę. Wsparcie kolegów – współwięźniów pomogło mu wrócić do zdrowia. Znacznie poważniejsze konsekwencje wywołały u niego doświadczenia z tyfusem. Był w stanie agonalnym i nawet załadowano już na transport do krematorium, ale wtedy jeden z przyjaciół dostrzegł, że jeszcze daje znaki życia. Udało się go wziąć z powrotem do baraku i odratować. Na stanowisku pielęgniarza dotrwał do wyzwolenia obozu, co nastąpiło 29 kwietnia 1945 roku. W sierpniu 1945 roku wrócił do Ostrowa. Podjął przerwaną naukę w Gimnazjum Męskim i 29 stycznia 1946 roku uzyskał maturę. Potem  wyjechał do Wrocławia, gdzie ukończył Wyższą Szkołę Handlową. Przez dwa lata pracował jako nauczyciel w Liceum Spółdzielczym w Świdnicy, a następnie wrócił do Ostrowa. Pracował na różnych stanowiskach w Powiatowym Związku Gminnych Spółdzielni Samopomoc Chłopska. Aktywnie udzielał się w Związku Zawodowym Pracowników Handlu i Spółdzielczości. Pod koniec swojej kariery zawodowej  był nauczycielem w Technikum Gastronomicznym w Ostrowie, a także dyrektorem Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Handlu Spożywczego i Wojewódzkiego Związku Gminnych Spółdzielni. W 1978 roku przeszedł na zasłużoną emeryturę. Działał społecznie w ZBoWiD, Związku Inwalidów Wojennych, Stowarzyszeniu Poszkodowanych przez III Rzeszę  i w Krajowym Związku Byłych Więźniów Dachau. W 1953 roku zawarł związek małżeński z Haliną Walczak. Wychowali wspólnie córkę Jolantę. Zmarł 16 lutego 2018 roku.