Bogdan Niesobski

Bogdan Niesobski urodził się 11 stycznia 1927 roku w Jarocinie, jako najmłodszy syn Kazimierza (sierżanta zawodowego Wojska Polskiego i powstańca wielkopolskiego) oraz Anny z domu Kmieciak. Po przeniesieniu się rodziny do Ostrowa do 1939 roku ukończył sześć klas Szkoły Powszechnej im. Ewarysta Estkowskiego, zdając następnie egzamin do Państwowego Gimnazjum i Liceum Męskiego. Będąc aktywnie działającym harcerzem pełnił funkcję zastępowego w VII Drużynie im. Bolesława Krzywoustego. Działał
równocześnie w Młodzieżowym Polskim Czerwonym Krzyżu, pełniąc funkcję prezesa. W 1939 roku, w ostatnich dniach sierpnia, został ewakuowany w głąb kraju. Po powrocie do Ostrowa w październiku 1939 roku brał udział w zabezpieczaniu mienia swojej drużyny, polskich książek oraz materiałów harcerskich ze szkół zajętych przez niemieckie wojsko. Uczestniczył również w kolportażu gazetki z wiadomościami radiowymi, wydawanej przez ojca Kazimierza ps. ,,Bartek’’ i brata Edwarda ps. ,,Lech’’. W 1940 roku nawiązał kontakt z tajnym harcerstwem. Wspólnie z Wacławem Spychalskim odtworzył w konspiracji swoją drużynę, w której objął funkcję przybocznego. Po katastrofie i zasypaniu się konspiracyjnego bunkra przy ulicy Wrocławskiej w 1941 roku i śmierci Spychalskiego przejął prowadzenie drużyny. Od 1941 roku zorganizował również w konspiracji młodzieżowy PCK będąc jego przewodniczącym. W lutym 1941 roku wywieziony został przez okupanta na przymusowe roboty do Niemiec. Po pół roku uciekł stamtąd i pieszo dotarł do Ostrowa. Poszukiwany przez niemiecką policję oddał się całkowicie działalności konspiracyjnej w szeregach Armii Krajowej. 6 lutego 1943 roku został zaprzysiężony przez kapitana Jana Kołodzieja ps. ,,Drwal’’ i przyjął pseudonim ,,Orzeł’’. Pełnił funkcję łącznika na terenie Inspektoratu Ostrowskiego. Należał również do plutonu dywersyjno – operacyjnego późniejszego ,,Kedywu’’. Brał udział w wielu ważnych akcjach. W czasie swojej działalności konspiracyjnej wykazywał się  niebywałą odwagą i zdolnościami organizatorskimi. Podczas próby aresztowania go koło Skalmierzyc, broniąc się zastrzelił policjanta niemieckiego. Od tego momentu był poszukiwany przez gestapo listem gończym, więc przełożeni skierowali go pod koniec 1943 roku do oddziału leśnego pod dowództwem podporucznika Urbana ps. ,,Żbika’’ w lasach bronowsko – taczanowskich. Brał udział w dalszych akcjach dywersyjno-sabotażowych. W tym okresie awansowany został do stopnia kaprala Wojska Polskiego. W dniu 27 listopada 1944 roku na skutek wskazania przez konfidenta został aresztowany w mieszkaniu swej ciotki Wiktorii Kmieciakównej, wraz z nią, przez kaliskie gestapo. Ciotka (siostra matki) została zamordowana w styczniu 1945 roku w Winiarach pod Kaliszem. Po Bogdanie ślad zaginął. Jego dalsze losy są nieznane. Postanowieniem sądu z dnia 27 stycznia 1956 roku został  uznany za zmarłego. Decyzją sądu za datę śmierci przyjęto datę aresztowania – 27 listopada 1944 roku. Pośmiertnie odznaczony został Krzyżem Walecznych, Krzyżem Armii Krajowej i Krzyżem za Zasługi dla ZHP z Rozetą i Mieczami.