Andrzej Karbowiak

Andrzej Karbowiak urodził się 21 marca 1937 roku w Ostrowie Wielkopolskim. Już od dzieciństwa pasjonował się piłką nożną. Pierwsze kroki stawiał na boisku w LZS Wysocko Wielkie tuż po wojnie. Od 1952 roku za zgodą rodziców był zawodnikiem Ostrovii. Początkowo grał w juniorach, a wieku 16 lat zadebiutował w pierwszej drużynie, która występowała wówczas w III lidze. W latach 1955-1956 trenerem Ostrovii był legendarny piłkarz Lecha Poznań Henryk Czapczyk, który szybko wypatrzył zdolnego wychowanka. Zarekomendował on Andrzeja Karbowiaka Kolejorzowi, który w tym okresie szukał uzupełnień składu. Nie bez znaczenia był fakt, że kierownkiem sekcji w Ostrovii był w tym czasie ojciec Andrzeja. W ten sposób jesienią 1956 roku trafił do stolicy Wielkopolski. Przez pierwsze trzy miesiące mieszkał w ,,pokojach gościnnych’’ dla kolejarzy mieszczących się na peronie 4 dworca. Treningi i mecze łączył  z nauką w Technikum Kolejowym. W lutym 1957 roku wraz z Januszem Szablińskim, który trafił do Poznania z Polonii Leszno, zmienił lokum na… szatnię stadionu na Dębcu. Zadebiutował w nowych barwach 17 marca 1957 roku w przegranym 2:5 meczu z Gwardią Warszawa. W 1959 roku klub przydzielił mu dwupokojowe mieszkanie, dzięki czemu mógł sprowadzić z Ostrowa żonę Martę i córkę Małgorzatę. Ciekawostką jest, że ślub ze swoją wybranką brał w szatni, co pewnie było jedynym takim przypadkiem w historii futbolu. Andrzej Karbowiak był piłkarzem Lecha w latach 1957-1968. W tym okresie zespół grał w I, II i III lidze. W najwyższej klasie rozgrywkowej w Polsce zagrał w latach 1957-1963 w 70 meczach, w których strzelił cztery gole. Ogółem rozegrał dla Lecha 550 spotkań. Od 1963 roku był kapitanem zespołu i tę zaszczytną funkcję pełnił przez pięć i pół roku. 13 razy był wybierany do „jedenastki” tygodnia w I lidze. Mógł się pochwalić serią 2000 minut gry non stop, bez kontuzji (22 mecze i 20 minut). Więcej (2150 minut) miał tylko Stanisław Oślizło, reprezentant Polski z Górnika Zabrze. Przez całą karierę grał na lewej obronie. 12 maja 1968 roku otrzymał dyplom za przywiązanie do barw klubowych z okazji 550. meczu w Lechu. Ostatni mecz rozegrał 25 sierpnia 1968 roku przeciwko Górnikowi Wałbrzych (0:4). Po zakończeniu piłkarskiej kariery czynnie uczestniczył w życiu klubu. Był trenerem juniorów, opiekunem bramkarzy, a także asystentem w kadrze pierwszego zespołu. Pełnił także funkcje honorowe, będąc członkiem pocztu sztandarowego. Był przewodniczącym Klubu Seniora przy Wielkopolskim Związku Piłki Nożnej. Dzielił się zdobytą wiedzą piłkarską z młodszym pokoleniem. Jako trener pracował w Błękitnych Wronki, Noteci Czarnków oraz poznańskich klubach Przemysław i Admira Teletra. W 2006 roku był gościem honorowym na na obchodach jubileuszowych 60-lecia LZS Orzeł w Wysocku Wielkim. Do końca  życia pozostawał osobą niezwykle zaangażowaną. Nie opuszczał spotkań Lecha, aktywnie uczestniczył w życiu klubu i żywo komentował bieżące wydarzenia. Zmarł 19 kwietnia 2018 roku, w wieku 81 lat.