DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
Wspomnienia
Zofia Walczak z domu Śliwińska urodziła się 15 maja 1899 roku w miejscowości Recklinghausen, w Niemczech. Jej rodzice Ignacy i Rozalia Śliwińscy wyemigrowali do Westfalii za pracą. Ojciec był górnikiem. Zofia była najstarszą z licznego rodzeństwa. Przed wybuchem I wojny światowej rodzina powróciła do Polski z małoletnią Zofią i jej młodszym rodzeństwem. Zarobione w kopalni pieniądze ojciec zainwestował w działalność usługowo – handlową. W Masanowie, w powiecie ostrowskim kupił przydrożny zajazd – gościniec, a przy nim kuźnię. Zofia ukończyła swoją edukację na szkole powszechnej. Jako najstarsza z potomstwa pomagała rodzicom w prowadzeniu interesu i opiece nad młodszym rodzeństwem. W Masanowie poznała swojego przyszłego męża, starszego od siebie o dziesięć lat Jana Walczaka, z zawodu stolarza, uczestnika I wojny światowej, Powstania Wielkopolskiego i wojny polsko – bolszewickiej. Po jego powrocie z frontu, w październiku 1920 roku wzięli ślub i wkrótce potem przeprowadzili się do Ostrowa Wielkopolskiego. W ich małżeństwie urodziło się pięcioro dzieci: Tadeusz (1921-1948), Lech (1922-1922), Alojzy (ur. 1923), Janina (ur. 1928) i Zenon (ur. 1935). Zofia Walczak zawodowo nigdy nie pracowała. Zajmowała się gospodarstwem domowym i dziećmi, a po przeprowadzce w 1933 roku do własnego domu przy ulicy Żeromskiego – także sporym ogrodem. Źródłem utrzymania dla licznej rodziny była praca męża w Fabryce Wagon. W latach 30-tych Zofia Walczak ukończyła kurs sanitarny organizowany przez Polski Czerwony Krzyż w Ostrowie. Oryginalne świadectwo na stopień sanitariuszki i pamiątkowa fotografia znajdują się w zbiorach Muzeum Miasta Ostrowa Wielkopolskiego. Tuż przed wybuchem II wojny światowej została zmobilizowana i przydzielona do wojskowej służby medycznej w Poznaniu. Dotarła szczęśliwie do Warszawy, gdzie spotkała się z mężem Janem i najstarszym synem Tadeuszem. Troje pozostałych dzieci na kilka dni przed wybuchem wojny wyjechało do Antoniowa koło Radomia. Do Ostrowa cała rodzina powróciła w październiku 1939 roku. Pozostawiony pod opieką sąsiadów rodzinny dom był nienaruszony, ale władze okupacyjne natychmiast dokwaterowały im niemieckich lokatorów. Zofia Walczak należała do zastępu samarytanek, który powstał w ramach podziemnego harcerstwa. Jako sanitariuszka szkoliła dziewczęta w zakresie udzielania pierwszej pomocy. Po zakończeniu wojny nadal zajmowała się prowadzeniem domu. Pod koniec życia zmagała się z poważną chorobą. W listopadzie 1962 roku w ostrowskim szpitalu poddała się operacji. Krótko potem, 18 listopada zmarła. Mąż po jej śmierci przez pewien czas mieszkał w Ostrowie. W latach 80-tych przeprowadził się do Domu Weterana w Poznaniu, gdzie dożył sędziwego wieku 99 lat. Oboje małżonkowie pochowani są na cmentarzu parafialnym przy ulicy Limanowskiego w Ostrowie Wielkopolskim.
Skomentuj ten wpis jako pierwszy!
Dołącz do dyskusji
Dodaj swój komentarz