DODAJ MATERIAŁ
dodaj wideo, zdjęcie, tekst
Wspomnienia
Włodzimierz Ofierski urodził się 31 stycznia 1932 roku w Ostrowie Wielkopolskim, w rodzinie o tradycjach patriotycznych, jako syn Stanisława i Zofii z domu Czarnuszewicz. Jego ojciec był uczestnikiem wojny 1920 roku, oficerem i kupcem. Włodzimierz miał dwóch braci. Starszy z nich, Jerzy, popularny niegdyś sołtys Kierdziołek, był żołnierzem Narodowych Sił Zbrojnych. Przed wybuchem wojny Włodzimierz Ofierski ukończył pierwszą klasę szkoły podstawowej. Pod koniec 1939 roku został wraz z rodziną
wysiedlony do Generalnej Guberni, do Tomaszowa Lubelskiego. Po powrocie do Ostrowa kontynuował naukę w Szkole Podstawowej im. Ewarysta Estkowskiego. W latach 1948-1951 uczęszczał do Gimnazjum Męskiego. W czasach szkolnych należał do ZHP i GKS Venetia. Był zawodnikiem sekcji piłki nożnej w KKS Ostrovia, grając jako bramkarz. Świadectwo dojrzałości uzyskał w roku 1952, po nieudanej maturze z 1951 roku. W latach 1952-1955 Włodzimierz Ofierski studiował na Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Potem nakazem pracy został skierowany do Wojewódzkiego Komitetu Kultury Fizycznej w Poznaniu jako instruktor sekcji boksu i zapasów. W 1956 rozpoczął pracę w Głosie Wielkopolskim, a potem do roku 1965 pracował w dziale sportowym Expressu Poznańskiego. Kolejnym etapem w jego karierze zawodowej była Gazeta Poznańska, gdzie przez 25 lat kierował Działem Miejskim. Był m.in. inicjatorem ogólnopolskiej akcji dotyczącej bezpieczeństwa przeciwpożarowego ,,Lepiej zapobiegać niż gasić’’, a także ,,Czwartków dla porządku’’. Przez wiele lat prowadził działania na rzecz przestrzegania zasad ruchu drogowego i ochrony przyrody. Propagował honorowe krwiodawstwo, prowadząc akcję ,,Serdeczna krew’’. Współpracował z pismami ogólnopolskimi (Sport, Tempo i Kurier Polski). Pisywał do gazet
czeskich, węgierskich i litewskich. Był sprawozdawcą z Wyścigu Pokoju dla Agencji Reutera. Włodzimierz Ofierski był postacią niezwykle lubianą i szanowaną za fachowość i rzetelność. Był wychowawcą i nauczycielem wielu dziennikarzy młodego pokolenia. Po pracy najchętniej oddawał się gry w brydża. Dopiero w wieku 70 lat zdecydował się na przejście na emeryturę. Był laureatem wielu nagród, m.in. Wojewody Poznańskiego i Prezydenta Miasta Poznania, a także nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich ,,Srebrny Ratusz’’. Posiadał wiele odznaczeń regionalnych oraz państwowych, m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Miał dwoje dzieci. Zmarł 18 listopada 2016 roku, w wieku 84 lat. Pochowany został na cmentarzu miłostowskim w Poznaniu.
Skomentuj ten wpis jako pierwszy!
Dołącz do dyskusji
Dodaj swój komentarz