Stanisław Thiel

Stanisław Thiel był jednym z dowódców południowego frontu Powstania Wielkopolskiego. Urodził się 20 października 1881 we Wrocławiu, jako syn radcy sądowego i ziemianina Kazimierza Thiela i Józefy z Frezerów. Po ukończeniu gimnazjum i odbyciu służby wojskowej w armii niemieckiej objął majątek rodzinny Doruchów koło Ostrzeszowa. W latach 1903-1906 studiował na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Wrocławskiego. W sierpniu 1914 roku został powołany do armii niemieckiej. Kilka miesięcy później objął
dowództwo oddziału pontonowego i wziął udział w walkach na froncie na terenie Francji i Rosji. Odznaczony został za to Krzyżem Żelaznym I i II klasy. Po wybuchu Powstania Wielkopolskiego jednogłośną decyzją Ostrzeszowskiej Rady Ludowej w dniu 6 stycznia 1919 roku objął dowództwo lokalnego odcinka frontu, a następnie został mianowany dowódcą sił na odcinku ostrzeszowsko-kępińskim. Bez pomocy z zewnątrz zorganizował batalion, który składał się z około 700 ludzi. Stoczył  z nim zwycięskie potyczki z Niemcami w rejonie Kobylej Góry i Ligoty; na linii Parzynów-Rogaszyce oraz pod Torzeńcem. W sierpniu 1919 roku objął dowództwo 11 Pułku Strzelców Wielkopolskich i na jego czele 17 stycznia 1920 roku wkroczył do Kępna, przyłączając je wraz z okolicą do Polski. Wkrótce potem został przerzucony na front wojny polsko – bolszewickiej. Jako dowódca XXXIII Brygady Piechoty brał udział w walkach odwrotowych wojsk polskich. Po podpisaniu pokoju ryskiego pełnił m.in. funkcję przewodniczącego Komisji Weryfikacyjnej dla oficerów byłej armii niemieckiej. W maju 1922 roku przeszedł na własną prośbę do rezerwy i objął administrację majątku Doruchów. Od 1918 roku był żonaty ze swoją kuzynką Marią Thiel – samarytanką, organizatorką tajnego nauczania w czasach zaborów. Z małżeństwa tego na świat przyszło dwóch synów i dwie córki. Po przejściu do życia cywilnego był czynnym działaczem Stronnictwa Narodowego,  prezesem Związku Towarzystw Powstańców i Wojaków, kółek rolniczych oraz Mleczarni Spółdzielczej w Kępnie. Pełnił też funkcję radcy Poznańskiego Ziemstwa Kredytowego. Po agresji niemieckiej na Polskę został aresztowany przez Niemców pod zarzutem ukrycia broni. Początkowo był więziony w Ostrzeszowie, następnie w Forcie VII w Poznaniu. Według rodzinnej tradycji, nieuchronnego wyroku śmierci uniknął dzięki interwencji towarzysza broni z okresu I wojny światowej generała Waltera von Reichenau. Z więzienia został zwolniony w lutym 1940, po czym wyjechał pod przybranym nazwiskiem Stanisław Dąbrowski do Generalnego Gubernatorstwa i objął posadę kierownika cegielni. Został członkiem konspiracyjnej Narodowej Organizacji Wojskowej, a w połowie 1942 roku wszedł w skład Narodowych Sił Zbrojnych. Objął wówczas dowództwo Inspektoratu Ziem Zachodnich z siedzibą w Warszawie. Posługiwał się pseudonimem ,,Przemysław’’. Zmarł nagle w Warszawie 9 października 1943 roku. Przyczyną był wylew krwi do mózgu pod wpływem szoku spowodowanego widokiem zmarłej 2 dni wcześniej córki Katarzyny. Ojca i córkę pochowano razem na Powązkach. Ich szczątki w 1965 roku zostały przeniesione do rodzinnej kaplicy w Doruchowie. Za swoją działalność niepodległościową i społeczną był odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi i francuskim orderem Legii Honorowej.