LUDWIK MISIEK

Ludwik Misiek urodził się 12 sierpnia 1926 roku w Pleszewie jako syn Ignacego (zawodowego sierżanta 70 pułku piechoty) i Marii z domu Grzegorowskiej. Do wybuchu wojny ukończył sześć klas szkoły powszechnej i w sierpniu 1939 roku złożył egzamin do gimnazjum w Pleszewie. Wraz z matką i młodszym rodzeństwem został ewakuowany pociągiem do Lwowa. Po powrocie do Wielkopolski osiadł w Topoli Małej. Zaangażował się w działalność konspiracyjną w placówce wywiadowczej „Aluminium” w gminie Przygodzice. Brał udział w akcjach pomocy dla rodzin aresztowanych konspiratorów. W placówce „Aluminium” był archiwistą, łącznikiem i kurierem dla wyższych szczebli komendy Armii Krajowej. 9 października 1942 roku został zaprzysiężony do Armii Krajowej otrzymując pseudonim „Robert”. W latach 1943–45 działał w ostrowskim Kedywie. 6 listopada 1944 roku został aresztowany przez gestapo w miejscu pracy – Mleczarni Powiatowej w Ostrowie. Po przesłuchaniu został jednak zwolniony. W dniach 21-25 stycznia jako dowódca drużyny brał udział w obronie Ostrowa przed wycofującymi się oddziałami Wehrmachtu. Do 20 sierpnia 1945 roku działał w oddziale partyzanckim Wielkopolskiej Samodzielnej Grupy Ochotniczej „Warta”. Wiosną 1945 roku podjął naukę w Gimnazjum i Liceum Męskim w Ostrowie, gdzie w 1948 roku uzyskał świadectwo dojrzałości. Od 1945 roku uprawiał sporty szybowcowe w Aeroklubie Ostrowskim, a następnie Poznańskim. Do jego największych osiągnięć należą: rekord Polski w prędkości przelotu na trasie Tarnowo Podgórne-Warszawa na odległość 304,3 km, rekord Polski w przelocie otwartym na odległość 552 km oraz rekord Polski i świata w kategorii szybowców jednomiejscowych w przelocie docelowo-powrotnym o długości 533,6 na trasie Kobylnica-Olsztyn – Kobylnica. Za swoje osiągnięcia wyróżniony został Diamentową Odznaką Szybowcową FAI. Ujawniona AK-owska przeszłość stała się powodem odebrania mu prawa reprezentowania kraju na zawodach międzynarodowych. Z powodu szykan podjął studia z opóźnieniem, najpierw w Wyższej Szkole Inżynierskiej, a następnie w latach 1967–1969 na Politechnice Poznańskiej. Jako inżynier dostał nakaz pracy w Wojewódzkim Zarządzie Dróg Publicznych w Poznaniu. Był autorem projektów licznych mostów, wiaduktów, hoteli i ośrodków sportowych. W latach 1977–1980 pracował jako urbanista na kontrakcie w Libii. W 1986 roku przeszedł na emeryturę, a trzy lata później podjął działalność społeczną w Światowym Związku Żołnierzy Armii Krajowej, gdzie był wiceprezesem Okręgu Wielkopolska. W roku 2017 został awansowany do stopnia podpułkownika. Karierę pilota szybowcowego zakończył dopiero w 2006 roku, kiedy miał 80 lat. Był autorem książki „Lotnicze historie”. Do końca życia był aktywny. Chętnie spotykał się z młodymi ludźmi i opowiadał im o historii. 11 listopada 2018 roku był starterem Biegu Niepodległości w podpoznańskim Luboniu. Zmarł 25 grudnia 2018 roku w Poznaniu. Spoczął na Cmentarzu Junikowskim.